De wondere wereld van een recensent zit vol verrassingen. Muziek, bekend en onbekend komt op je pad en het mogen luisteren van een uiteenlopende stroom aan releases is als een reis maken door de muziek. De ene keer vraagt de muziek meerdere luisterbeurten om de essentie van een album te vangen, wat vind je er nou van? Een andere keer voelen de luisterbeurten als een exercitie omdat de muziek niet bij je binnen komt, weer op andere momenten kan muziek je zó pakken dat meerdere luisterbeurten zich aandienen omdat er zo ontzettend veel te ontdekken valt. In die laatste categorie valt Breathing Space. Vanaf de eerste beluistering is het een album dat je zowat met ingehouden adem beluistert. Het is een fascinerende trip van begin tot einde en Hackberry weet je te pakken met muziek en muziek alleen.

Geen zang, een volledig instrumentaal album en gemaakt door vijf Nederlandse muzikanten. Marijn de Boer en Francesco Bonardi zijn de gitaristen van Hackberry, Tim Hidskes is de toetsenist, de baspartijen zijn van de hand van Simon Venema en Chris Bechtum is de drummer van dienst. Zodra Simon zijn bas laat knorren aan het begin van Lunares heb je je aandacht er meteen bij. Boven alles uit torenend, zo klinkt het tot even later de rest van de band ook invalt. Fijne riffs bezegelen het basloopje én de toetsen zweven er schier majestueus boven uit. Chris Bechtum hecht het geheel af met strakke drumpartijen. Dan ben je nog maar in de openingsminuten van de eerste track, maar je hebt het gevoel dat het nummer al een reis op zich is. Hoe geweldig zijn de tempowisselingen en riffs in dit nummer! De band beweegt makkelijk van onversneden progressief naar log en psychedelisch naar een meer progressieve metal benadering en ik betrap me er bij verschillende draaibeurten op dat ik met open mond zit te luisteren naar wat Hackberry met ons deelt. De setting verandert weer helemaal als we rond de vier minuten zitten en er zich een moment rust lijkt aan te dienen. Jazeker, de mannen laten horen wat ze kunnen op de instrumenten, maar in tegenstelling tot bands die helemaal over de top gaan met zo ingewikkeld mogelijke technische hoogstandjes, houdt Hackberry je bij de les.

De dominante riff van de opening keert terug en neemt ons mee naar een heerlijke Hammond-solo zoals we die in de jaren Zeventig wel vaker in de rockmuziek aantroffen. Ook hier past het en klinkt het geweldig. Meer toetsen nog en, ook al zo’n pluspunt van Breathing Space, of de band het er nou om gedaan heeft of niet, het voelt nooit als te vol. Je bent verzeild geraakt in een muzikaal avontuur en je wilt geen noot missen. Hackberry weet heel goed een brug te slaan tussen de jaren Zeventig en alles wat er daarna kwam, op het gebied van progressieve (hard-) rock, progressieve en thrash metal, psychedelische rock maar zeker ook donkere, logge rock zoals we die kennen uit doom- of stoner-kringen. De afwisseling die de band brengt, hoe geweldig is Lunares al niet! Het logge, dreinende en spannende van de laatste minuten van Lunares is bijna bedwelmend, zo weet dat te pakken. Tegelijkertijd, Hackberry zou Hackberry niet zijn als ze het nummer niet op eigen wijze af zouden maken. Een dijk van een opener en net iets langer dan de gemiddelde singlelengte met meer dan 15 minuten.

Als Lunares een reis door tijd en ruimte is, dan is Solitary March de wandeling buiten de landingscapsule of het ruimtestation na aankomst, de vreemde wereld in zich opnemend, zich verwonderend over wat men aantreft. Complimenten voor het erg fijne gitaarspel: niet alleen de afwisseling in het nummer zetten de beide mannen, met de andere bandleden, niet minder dan retestrak neer, maar ook het subtiele solospel is imponerend. Nee, Tim Hidskes en ook de ritmesectie vergeten we zeer zeker niet. Het is echt de synergie van de band die het nummer hier gewoonweg laat knallen, inclusief fraai toetsenspel van Tim. En ja, ja, luister toch ook eens even naar die drumpartijen van Chris. Geen klein bier in deze band. Het is natuurlijk ook het onvermijdelijke spelplezier dat je op het album nadrukkelijk hoort. Construction Records, het label dat in 2022 is opgericht als onderdeel van Suburban en dat zich richt op progressieve en/of symfo rock- en metal heeft met Hackberry een band binnengehaald die buitengewoon sterk is in het schrijven van aantrekkelijke instrumentale muziek en die die muziek ook nog eens met enthousiasme, meer dan puike vaardigheden en spelplezier over het voetlicht brengt. Ook Foreshadow houdt de aandacht voor bijna 12 minuten vast.

Je moet het maar durven. Niet alleen kiezen voor enkel instrumentale nummers, maar dan ook als band twee gitaristen hun rol laten oppakken. Het risico van doorslaan naar metal ligt zomaar op de loer, maar dat overkomt de band niet. Daarvoor staat de muziek ook gewoon echt in hun eigen aanpak. Stevig, heavy, dat mag allemaal wel, maar we wisselen wel af. Én ook onze toetsenist krijgt tijd en ruimte voor zijn prima spel. Foreshadow klinkt als een zeer sterke postrock band; dat is gegeven de opbouw van het nummer, luister ook maar eens naar die ijl spelende gitaren, zeker niet vreemd. Jongens, jongens, toch, wat is dat Foreshadow toch ook ongekend mooi.

En geloof het of niet, het net iets meer dan 12 minuten klokkende Manticore is niet alleen de sluiter van het album, maar ook de eerste single. Als je nou inderdaad de gedachte doortrekt dat dit een ruimtereis mét landing en weer vertrek was, misschien wel op zoek naar Breathing Space, dan kun je zo je eigen verhaal bij de muziek bedenken. Niet dat het moet, maar omdat het kan. Oei, oei, oei, hoe fijn is ook weer dit nummer, luister eens even naar de passage net rondom de twee minuten. Het hart van menig hardrocker wordt volop geraakt door het dubbele gitaarspel, de bijbehorende toetsen én hoe geweldig is hier de ritmesectie ook! En zoals ook bij de andere drie nummers, er gebeurt veel tijdens deze muzikale reis. Niet alleen in de individuele nummers, maar over het hele album.

Breathing Space is een album dat je van begin tot einde pakt en dat je nog eens en nog eens wilt luisteren omdat je het idee hebt dat je anders misschien wel iets ontgaan is wat ook echt wel iets toevoegt aan de muziek. Tim, Simon, Chris, Marijn en Fransesco hebben een zeer geslaagde tweede langspeler uitgebracht die voor liefhebbers van progressieve rock en metal erg aansprekend kan zijn. Trek je er niets van aan dat er geen sprake is van een zanger of zangeres. Dat heeft Hackberry met deze filmisch klinkende muziek niet nodig. En daarbij: het feit dat zij een bijzonder sterk album hebben gemaakt zonder zang zegt veel over de schrijfkwaliteiten van de band. Het spel van de heren is bovendien ook nog eens uitstekend te noemen. Er is gewoon ook niet iets af te dingen op Breathing Space, het is niet minder dan een topalbum. En ja, nog even mijmerend over Breathing Space, als ik een band zou moeten noemen voor de line-up van Midsummer Prog in 2024, dan zou dit, in goed Frans, ohne weiteres, Hackberry zijn. Had ik al gezegd dat ik het een topalbum vind? Want dat is het!