Hoe mooi is het als je van een hobby je beroep kan maken. Bij Gregorius Alan Isakov zit het zelfs nog wat aangenaam complexer in elkaar. Zijn liefde voor de tuinbouw brengt hem bij de idealistische Naropa University te Boulder. Deze volgens de boeddhistische visie opgezette leerschool staat vooral bij het spirituele immateriële aspect stil. Niet vreemd dus dat hij de opbrengst van de Big Black Car song voor een McDonald’s commercial aan non-profitorganisaties doneert die duurzame landbouw projecten opzetten. Want daar ligt die andere interesse van deze sociaal bewogen activist in ruste, bij het maken van muziek.

De van oorsprong Zuid Afrikaanse singer-songwriter verhuist op zeer jeugdige leeftijd naar het zeer muzikale ingestelde Philadelphia waar hij als jonge indiefolky aan de slag gaat. De carrière van deze gitarist verloopt zeker in het begin wat moeizaam, waardoor Gregorius Alan Isakov genoodzaakt zijn platen in eigen beheer uitbrengt en het onafhankelijke Suitcase Town Music label opstart. Hoe bijzonder is het dat zijn Evening Machines plaat als beste folk album voor een Grammy Award genomineerd wordt en dat hij de mogelijkheid krijgt om met het Colorado Symphony orkest te werken. Zijn volwaardige zesde studioschijf Appaloosa Bones verschijnt onder het toeziende oog van de MNRK Muziekgroep en doorbreekt de vijfjarige stilte hiaat.

In de tussentijd is hij in Colorado op zijn biologische boerderij actief, bezorgt hij als leverancier zijn consumptie producten bij de plaatselijke winkels en richt hij zich tevens op de sociaal minde gestelde gemeenschap door goederen aan de voedselbank te schenken. Het levert hem genoeg rijke levenservaringen, ontroerende verhalen en overige bezieling op die hij op Appaloosa Bones in songs omzet. Het is aan de ene kant hierdoor niet zijn meest persoonlijke plaat geworden, anderzijds staat het juist heel dicht bij zijn maatschappelijke betrokkenheid. Hier ligt zijn toewijding, zijn hart waardoor je juist nog meer inzicht in de persoon Gregorius Alan Isakov krijgt. Op Appaloosa Bones brengt hij ruim vijfendertig geschreven nummers tot een overzichtelijk elftal terug. Het is de kracht en waardige taak van Andrew Berlin om dit te coördineren, en in zijn studioschuur met de juiste bevriende muzikanten die landelijke sfeer te creëren.

Het vanuit de gospel opbouwende The Fall staat bij het moment stil dat de wereldeconomie in elkaar dondert en het onstuimige klimaat niet meer beheersbaar is. Als zelfstandige boer is Gregorius Alan Isakov afhankelijk van de export, en als grondstoffen door de pandemie niet meer aangeleverd worden heeft dit verregaande gevolgen voor deze hardwerkende agrariër. Probeer je dan nog maar staande te houden. Vallen en langzaam weer opstaan, opnieuw vallen en opnieuw overeind krabbelen. De instrumentatie bouwt zich rond onstuimig pianospel en hard neerslaande drumslagen op. Gregorius Alan Isakov wisselt hoge falsetto zangpartijen met de krachtig verhalende diepte van zijn stem af.

Gedirigeerde woeste oceanen vloedgolven keren zich in het slepende trage Mistakes tegen de mensheid. De wiegende One Day wals is de rustgevende tegenreactie als het wassende water zich bij eb verliezend terugtrekt, de wind perst er nog een laatste zucht uit. De link naar de Bijbelse plagen die Egypte teisteren is gemakkelijk te weerleggen, ook nu speelt de aarde met onze destructieve overheersende zelfvoorzieningsmacht. De verstoorde natuur heeft tevens zijn neerslag op het persoonlijke bestaan van Gregorius Alan Isakov. Uitgehongerde coyotes vallen in Watchman zijn schapenkudde aan. Verzachtende keuvelende banjopartijen staan voor de nietsvermoedende dieren welke door beestachtig hard postpunk gitaargeweld overvallen worden. Het is de taak van pianist Leif Vollebekk om deze dwarse tegenstrijdigheden dichter bij elkaar te brengen.

De relativerende onheilspellende Before the Sun verdoemenis heeft die traditionele country vibe waarin zijn banjospel de hoofdrol opeist. Je kan niet in een zwervende spokende Silver Bell pelgrimstocht aan de werkelijkheid ontsnappen, blijven ontvluchten in de hoop dat je de dreigende ellende voor blijft. De botten van een versleten zachtaardig vriendelijk westernpaard dragen je in het Appaloosa Bones titelnummer naar huis. Te moe om te reizen, te oud voor een nieuw onzeker avontuur. Het geeft perfect dat strijdende gevoel van die kansloze verharde cowboy overlevingsdrang weer. Een publieksfavoriet welke live al een tijdje gespeeld wordt. De wereldsteden staan in brand en voeden zich met haat en afgunst. In het beschouwende Feed Your Horses soulgospel bekijkt Gregorius Alan Isakov die dramatische ontwikkeling vanuit een beschouwende afstand, keert deze de rug toe en gaat rustig verder met het voeren van zijn paarden.

Gastvocalist Aoife O’Donovan trekt nomade track Miles To Go naar haar toe, samen met die noemenswaardige andere achtergrondzangeres Bonnie Paine krijgt ze genoeg momenten toegedeeld om te schitteren. Toch is het lapsteel gitarist Danny Black die in het eenzame heimweeverlangen hierbij de jammerende sfeertragiek voor zijn rekening neemt. Sweet Heat Lightning benoemd de leegte van het ouderlijke huis. Onbewoonbaar verklaard voor de naar nostalgie hunkerende Gregorius Alan Isakov. Het is prachtig hoe hij die Terlingua natuurromantiek vorm geeft. Ja, dan moet je wel iets met de flora en fauna hebben, anders krijg je het niet klaar om die beeldende reactie op te roepen. De fluwelen strijkers raken de song amper aan, maar geven het net die liefhebbende aanraking mee. Die subtiliteit vat de sobere begeleidende Appaloosa Bones Americana countryfolk kern mooi samen.