In de songs van Michel ‘Goes’ Goessens van Goes & de Gasten dienen Sleidinge en omringende dorpen en landerijen als ondankbaar decor. Sleidinge? Waar ligt dat? Een dorp op het verkavelde Vlaamse platteland, even voorbij het al even bruisende Zeeuws-Vlaanderen. In de regio is Sleidinge vooral bekend vanwege het psychiatrisch ziekenhuis. Oud-premier Wilfried Martens kwam er vandaan.

Even ter introductie Michel Goessens: (…)Won met Aardvark de Grensincidenten Kleinkunst Cup – Was NEKKA-finalist – Laureaat van “De Kleine Avonden” – Winnaar AB-prijs – Won ooit 15 kg VandeMoortele producten op “Gent Talent” – Liet zijn licht schijnen over the Voice of Europe, Mr. Eddy Wally, tijdens diens grote verjaardagsshow in het SPORTPALEIS. – Werd, na betaling van 125 euro, geselecteerd voor Humorologie en behaalde de halve finale. – Deelde podia met tal van artiesten uit binnen – en buitenland – Schrijft sneller songs dan zijn eigen schaduw!(..) “(…) Goes schildert het Vlaamse dorpsleven zoals het is (..) Mooi gezegd.

De band bestaat op Ons Kent Ons verder uit zoon Natan Goessens op drums, Jan Borré op piano en Gijs Hollebosch op een keur aan snaarinstrumenten. Live wordt de band soms uitgebreid met bluesharp-wonder Matis Cooremans. Het album met de Tom Waits-achtige pianoballade Gang Bang in Destelberge. De pastoor, de boer en de notaris; alle drie komen ze aan hun trekken in het ‘ons kent ons en we zwijge vur mekoar’ luidt immers het devies bij Tony en Mariette. Dutroux-achtige taferelen. En die Bende van Nijvel, hoe stond het daar eigenlijk mee? Lang In Landegem is een onvervalst stukje Oost-Vlaamse wildwest. In Om Ten Eerst neemt Goes de ‘notenkakkers’ en would be-gitaarhelden die elke jamsessie wereldwijd terroriseren. Jef Vermassen is een duister moordverhaal, waarin de gelijknamige strafrechtadvocaat, beroemd en berucht in Vlaanderen, een sleutelrol speelt.

Beelden van rommelige boerenerven, gesloten rolluiken in stille lintdorpen, betonnen wegen, halfduistere cafés en drankmisbruik dat al ruim voor elf uur ’s ochtends een aanvang heeft genomen dringen zich op. Goes & de Gasten weet met weinig middelen en woorden mooie, ontroerende, onderkoeld hilarische en beklemmende verhalen te vertellen en unheimische sferen neer te zetten. Ze weten hoe ze het ‘klein’ moeten houden zonder aan zeggingskracht te verliezen. Als je dan toch vergelijkingen moeten maken, dan denk ik aan Lieven Tavernier, nog zo’n in Nederland te weinig bekende Vlaamse songsmid.

Vooral voor ‘Ollanders’ zal het gebezigde Oost-Vlaams even een hindernis zijn. Maar Goes’ prettige donkerbruine zang en zijn mooie verhalen maken veel goed.