Retro gothic Girls Under Glass doemdenkers ontwaken, schudden het problematisch verledenverloop van zich af en bundelen hun gezamenlijke krachten voor een nieuw indrukwekkende episode in de toch niet al misselijke darkwave catalogus. We leven in 2023, een langdurige periode aan stilstand, achteruitgang en mentale anti socialisatie heeft het menselijke bestaan gepijnigd en gekleineerd. Onze aarde is een roodgloeiende tijdbom, waarbij klimaatstijgingen de mensheid destructief verhit tegenover elkaar plaatst. Net als in de jaren tachtig is er behoefte aan stekelige weerhaken. Die destructieve noise krijgt in de vorm van zwartgallige uit Hamburg afkomstige Girls Under Glass duisternis idealisten een treffend weerwoord. Nachtleven romantici, welke zich met wanhoop en verwarring voeden.

Na de achttienjarige stilte heerst die rusteloze behoefte om weer samen aan bruikbaar materiaal te werken. De duisternis overeenkomst is zelfs zo sterk dat er tevens op het podium ruimte voor oudgediende Tom Lücke is. Gebroederlijk splitst hij naast Volker Zacharias de zangpartijen in tweeën op. Een sympathieverbond welke zelfs in een volledig door Tom Lücke gezongen live bonus EP wat extra’s aan de trouwe volgelingen schenkt. Ik beperk mij tot de recente Backdraft plaat, zonder Tom Lücke en zonder mede oprichter en toetsenist Hauke Harms die de band eerder al in 2017 verlaat, maar wel met een glansrol voor de Noorse black metal vocalist Mortiis.

Darkwave Girls Under Glass pioniers maken waar wat het vergelijkbare stroef lopende The Sisters Of Mercy al jaren verzuimd. Ze houden die vurige gothic spirit brandende. Ze grijpen hiermee ook regelmatig naar het militante dansbare Front 242 Electric Body Music geluid terug, en staan op het podium voor een spetterend optreden garant. De Duitse darkwave is nog lang niet afgedankt, dood en begraven, maar leidt een sluierend bestaan in de schemerige achterkamer underground scene. Daar leeft het dus nog steeds. Een herenigd Duitsland wenkt aan de horizon als tijdsgenoten als Deine Lakaien, Diary of Dreams, Pink Turns Blue en Love Like Blood eind jaren tachtig die deprimerende kilte naar de kleurrijke nineties transformeren. Door die samensmelting breiden ze het werkgebied als een zwarte verspreidende inktvlek uit. Girls Under Glass hebben dan al een vijftal jaren aan arbeidservaring op hun naam staan.

Girls Under Glass hecht zich standvastig aan dat primaire zware geluid zonder veel essentiële compromissen met de hedendaagse postpunkveranderingen af te sluiten. Daarom klinkt de Backdraft brandhaarden zuurstofexplosie zo identiek mogelijk als hun oudere tracks. Gedateerd, dat zeker wel, maar in 2023 heerst de zekerheid van het afgesloten vergelijkbare conservatieve tijdperk. Leren van het verleden om sprongen vooruit te maken. Het her gemodelleerde Duitsland heeft Het IJzeren Gordijn problematiek toen overwonnen. In dat vooruitdenkende streven ligt zeker de kracht, al krijgt deze vooral op Backdraft tekstueel gehoor. De identiteitscrisis is een gemeenschappelijk goed, waardoor woorden juist op het maatschappelijk sociaal vlak de sombere Volker Zacharias gedachtegang met de buitenwereld delen. De mensheid staat hier evenredig centraal in, iedereen heeft exact datzelfde opstartpunt.

De alchemistische Backdraft (Prelude) armageddon oerknal katalyseert de ronkende verroeste Girls Under Glass motor en reactiveert vastgelopen slapende machineradartjes tot het vermogen om snoeihard toe te slaan. Die gemobiliseerde dreiging wordt in de openingstrack nog door controlerende drums afgeremd. Het futuristische krautrock verleden maakt zich startklaar, het is slechts een kwestie van tijd voordat deze definitief los gaat. Bevriezende dystopische Nightkiss passie lanceert stevige rockgitaarecho’s met een sombergrimmig gestemde Tom Lücke die toekijkt hoe de nachtelijke duisternis het pessimistische liefdeloze dagleven opslokt. Een energie slopende Endless Nights eindmissie, dansen totdat je erbij neervalt. Deze cyberpunk cowboys zetten hun roeping in de dodelijke geïnfecteerde Tainted psychotrance elektro floorkiller voort. Heerlijk navelstarend in het schemerige maanlicht voortbewegen. Mortiis, de nachtceremoniemeester dirigeert het geheel als een afgekeurde poppenspeler de afgrond in. De melodieuze verlichtende We Feel Allright darktechno sluit hier genadeloos op aan.

De gitzwart slepende No Hope No Fear muurschaduwdans is alles behalve stoer. Twijfel van een in toom gehouden angstcultuur. Girls Under Glass verdwijnt hier in het grijze mistsound escapisme, een sombere visie over dood, bedrog en het gebrek aan inlevend empathisch vermogen. Eigenlijk leent de Duitse taal zich het beste voor de minimalistische Eiskalt / Sunburst kilte en ook het retro Tanz im Neonlicht industrial postpunkbeats slagveld wordt gelukkig in die moederstaal bezongen. Emotioneel demonisch kretengeweld zorgt voor dat lugubere morbide sfeertje welke in de Everything Will Die Electric Body Music decadentie de nodige bevestiging toegediend krijgt. Het beklemmende Heart on Fire is een waardige licht oververhitte afsluiter. Backdraft is een sterk staaltje aan maan verduisterend darkwave genot. Die voortrekkersrol straalt de zeer geslaagde Girls Under Glass comeback in alle opzichten uit. Het enige puntje van kritiek is dat de overgang tussen de tracks niet altijd vlekkeloos verloopt, maar dat is ze vergeven. Fijn dat ze weer terug aan het front zijn.