Blues! Boogie! Rock ‘n roll! Dat is wat dit complete concert van George Thorogood en de niet te missen Destroyers hier over het voetlicht brengen. Kun je het ruiger, feestelijker, meer rock ‘n roll, meer bad to the bone krijgen dan George Thorogood and the Destroyers? De band, net als Joe Biden, oorspronkelijk afkomstig uit Wilmington, Delaware verkaste ooit naar hun nieuwe thuisbasis Boston. Het avond aan avond spelen, doorschakelend naar hogere versnellingen, zo nu en dan terug, dat is wat George Thorogood and the Destroyers ook hier bieden. Wat kun je verwachten? Vooral veel klassiekers uit de blues-, country-and-western, boogie- en rockgeschiedenis gebracht door George en zijn ontzettend strak spelende band.

George staat garant voor een avond genieten van live muziek. Dat is wat de essentie is van dit album. Met zijn stem vindt hij altijd de juiste balans tussen rauw en clean. In opener House Of Blue Lights laat hij dat al nadrukkelijk horen en dat kom je natuurlijk op meerdere plaatsen. Luister bijvoorbeeld hoe hij met zijn spraakzang het geweldige John Lee Hooker-nummer One Bourbon, One Scotch, One Beer invult. Juist door die afwisseling zet hij prima accenten en geeft hij extra laag aan zijn uitvoeringen.

Maar het is natuurlijk veel meer dan alleen de stem van George die de muziek maakt, die de muziek doet leven. George bespeelt zijn gitaar met fingerpicking en hij heeft het geleerd van de grote Amerikaanse blues mannen als Elmore James, Robert Johnson, John Lee Hooker, Muddy Waters. Als je hem hoort praten over zijn helden, dan laat dat heel nadrukkelijk zien hoe hij hen ziet en hoe hij ook dankbaar is dat hij van hen heeft morgen leren. George kan behoorlijk stuiteren in zijn gitaarspel maar wat hem onderscheidt naast zijn fingerpicking is zijn slidespel. Daar is hij echt een meester in. En dat laat hij klinken alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Zo eenvoudig en to the point klinkt het. Maar dat zó goed beheersen als George, ga er maar eens aan staan. Er zijn hier meer nummers te vinden waarin je zijn klasse hoort, maar zijn trademark Bad To The Bone is wel een heel strakke getuigenis hiervan. Heerlijk gewoon! Dat nummer schreef hij overigens ooit voor Muddy Waters; die pakte het niet op en toen gaf George het aan Bo Diddley. Die had op dat moment geen platencontract en die deed er dus ook niets mee. George nam het toen zelf op. Voor het nummer was het daarna helemaal niet verkeerd dat het werd opgepakt in de film Terminator 2.

De ritmesectie met Jeff Simon op drums en Bill Blough is de perfecte match voor George. Het spel is strak en tegelijkertijd hoor je aan alles het spelplezier. Dat deze band lol moet hebben, dat kan ook niet anders. Het was George met zijn mannen die ooit binnen 50 dagen in 51 staten speelden. Als je met je band dan concert aan concert hebt te spelen als moetje, dan worden 50 dagen al heel, heel lang. It’s only rock ‘n roll, baby. Met de strak spelende ritmesectie en het gitaarspel alleen zijn we er nog niet. Het geheel krijgt extra panache door de werkelijk geweldig spelende Hank Carter op de tenorsaxofoon. Het is nooit een vraag of de saxofoon past, Hank weet zijn spel perfect in te passen en sluit naadloos aan op de sound van de band. Vintage Destroyers, man. Zoiets.

Het contact met de zaal weet George uit zijn zak te schudden. Inleidingen bij de nummers als het passend is, spelen met de zaal, bijvoorbeeld als hij het heeft over het dansen dat vooral gedaan wordt door de dames in de zaal. De mannen die dat niet macho vinden of die gewoon nog niet genoeg gedronken hebben. Het aanspreken van de Bostonians in een vergelijking met New Yorkers of zijn beschrijving van de prachtige Miss Luann. Waarna natuurlijk het gelijknamige nummer wordt ingezet. Het tempo andermaal hoog, Hank al even zo scheurend op zijn saxofoon als George op zijn gitaar en steeds die oerdegelijke ritmesectie. Om dan alweer het heerlijke Madison Blues te starten.

Rustpunten vinden we ook in de set. Prachtige uitvoeringen van As The Years Go Passing By en The Sky Is Crying  nemen ons mee naar slow blues door George. Hij eert zijn helden ja, de set is gelardeerd met nummers van Willie Dixon, John Lee Hooker, Chuck Berry, Muddy Waters (die we hier natuurlijk terug zien onder zijn eigen naam McKinley Morganfield) en Bo Diddley (ook onder zijn eigen naam  Ellas McDaniel), een aantal andere muzikanten en slechts een paar nummers van zijn eigen hand. Tegelijkertijd, als George en de Destroyers zich storten op een nummer, zetten ze het wel naar hun eigen hand. Je hoort gewoon dat George en zijn band aan het werk zijn.

Ongenaakbaar rockt de band twee schijven helemaal vol. Je wilde een avond vermaak, rock, blues, boogie? Je krijgt het! Wil je een avond even los zijn van alles, van alle perikelen die de wereld in hun greep houden, toeslagenaffaires, Brexit, verkiezingen, een rondwarend virus? Zoek dan niet verder maar duik in de onstuimige houdgreep van George en zijn Destroyers. Recht voor zijn raap, good times rock ‘n roll, boogie en blues. Hier draaien de schijven nog eens volop in het rond. Boston 1982, een jaar nadat George in het voorprogramma stond van de Rolling Stones in de VS en zij naast de J. Geils Band en Prince of Journey mochten openen. Prince had het moeilijk bij het Stonespubliek. De J. Geils Band, ook al zo’n ziedende raggende band, Journey en George Thorogood en de Destroyers kwamen, zagen en overwonnen. Voor velen nog steeds een van de hoogtepunten qua voorprogramma’s van de Stones. George in het voorprogramma van de band die hem leerde dat je ook met covers ver kon komen en een band die hij dus ook als voorbeeld zag. Het waren albums van de Stones die hij als eerste ooit kocht. En deze optekening van die avond in Boston? Een legendarische avond vol onversneden blues, rock en boogie. Alleen maar logisch dat de man met zijn energieke band in 1985 op Live Aid speelde! Schenk jezelf een glas in met een aangenaam drankje en relax. George en zijn Destroyers doen de rest. Heerlijke liveplaat!