Een album met de naam Funeral Songs roept bepaalde verwachtingen op. Toch zal dit album waarschijnlijk niet snel in de Nederlandse top 10 van uitvaartmuziek staan. Rouw klinkt in het noorden van Senegal, waar het kwartet vandaan komt, net wat anders dan hier. Fra Fra is ook geen doorsnee kwartet – ze spelen naar eigen zeggen het best als ze dronken zijn. De plaat is in de buitenlucht opgenomen door Ian Brennan, die we kennen van zijn eerdere fieldrecordings en van zijn productie voor de band Tinariwen. Tijdens deze opname was de band flink onder invloed.

Het grootste deel van het album klinkt inderdaad als een roes, een uitgeklede roes die je mee zuigt. Small is de leider van het kwartet en leidt met zijn expressieve zang – soms bijna kreten – een vraag en antwoord spel in. De rest van de zangers blijft als in een trance antwoord geven. In de zang horen we leed, maar ook opgewekte en hoopvolle klanken. Een enkele keer horen we wat handpercussie- of begeleiding door fluitjes (gemaakt van bot). De kenmerkendste begeleiding komt echter van Small zelf. Hij begeleidt de muziek met minimalistische, stuiterende staccato riffs van zijn rammelende tweesnarige gitaar.

Soms is de roes van het kwartet lastig te volgen. Op het nummer met de omineuze titel Helpless (Death Has Taken Everyone) horen we alleen Small zelf met zijn gitaar. In korte felle uitbarstingen spuwt Small zijn teksten uit boven het stuurse ritme van zijn gitaar, die met spaarzame gebogen noten meer als percussie klinkt. Metrum, ritme en vorm blijken uiteindelijk minder belangrijk dan expressie en zeggingskracht, want ondanks het gebrek aan ankerpunten wiegt Small je met zijn kreten en stuiterende ritmes toch weer mee in de roes.

Op dit album zijn termen als ‘nummer’ of ‘compositie’ relatief. Net als Small in een lang stuk in diepe trans verzonken raakt, begint hij opeens een compleet andere melodie te zingen. Het ‘nummer’ Goodbye daarentegen is met de duur van enkele seconden meer een muzikaal aforisme.

Funeral Songs is dan ook geen plaat voor wie op zoek is naar gepolijste muziek met een definieerbare vorm. Oneffenheden, onvaste timing en volumeverschillen door wisselende afstanden tussen zangers en microfoons zijn allemaal te horen, maar daar gaat het bij deze muziek niet om. Techniek, virtuositeit en andere zaken die belangrijk zijn in veel genres zijn hier ondergeschikt aan uitdrukking en (letterlijk) aan de roes.

Die roes, de grilligheid en onvoorspelbaarheid van de muziek zorgen voor een voortdurend wisselende bewustwording van tijd. In hypnotiserende langere stukken valt de tijd weg en horen we oneindigheid. Onverwachte wendingen en abrupte eindes maken ons juist weer bewust van de eindigheid. De vorm van rouw van Fra Fra mag voor de meesten van ons ver en vreemd klinken, maar het raakvlak van eindigheid en oneindigheid is uiteindelijk toch de kern van een begrafenis. Die kern weet Funeral Songs op een meeslepende manier te raken.