Fink
Resurgam
De Britse muzikant en producer Fin Greenall (aka ‘Fink’) duikt na het fantastische Sunday Night Blues Club Vol. 1 terug op. Helaas niet met de langverwachte opvolger vol. 2, maar met het nieuwe reguliere full album Resurgam. Inspiratie voor het nieuwe album vond hij onder meer in een inscriptie in een eeuwenoud kerkje in Cornwall, waar Greenall opgroeide.
Op zijn inmiddels zesde studioalbum verkent Fink alweer gebruikelijk terrein: sober en akoestisch minimalisme, aangevuld met de erg rijkelijke productielaagjes van een uitgebreide studio. Wie al fan was, zal dat ongetwijfeld blijven. Al denken we niet dat Fink hiermee nieuwe fans aan zich zal weten te binden. Daarvoor is er helaas net iets te weinig experiment en innovatie aanwezig. Greenall laat zich opnieuw omringen met Tim Thornton (drum, gitaar) en Guy Whittaker (bas), muzikanten die weten hoe ze net als de tegenwoordig in Berlijn residerende Fink met erg minimale middelen grootse effecten kunnen creëeren.
Resurgam is een studioproject. Dat hoor je meteen al aan de weergaloos fraaie titeltrack waarmee het album opent: een eenvoudig drumpatroon in de basis, naast vrijere improvisaties met piano en gitaar. Heel kaal qua sound, maar toch pakken Fink en zijn bandmaats je gewoon in met een track die veruit een van zijn beste is in zijn hele carrière. Maar liefst acht spannende minuten houdt die opener aan. “I will rise up. I will rise up”. De toon lijkt daarmee gezet.
Iets verderop is er het wat luie, licht funky Day 22 waarop Fink & co pas tegen het einde voluit gaan. Een klein stormpje dat echter al gauw gaat liggen. Naar mate de tracks vorderen hoor je steeds vaker ook de eenvoud terugkeren in soms erg luchtige composities, zoals bijvoorbeeld met Cracks Appear.
En dan duikt er een tearjerker op als Word To The Wise, waarop Fink een doodbloedende relatie beschrijft. De gitaren, akoestisch en elektrisch, worden ingeruild voor een piano (deze keer bespeeld door Douglas Dare) wat de variatie op dit album best wel ten goede komt.
Een van de hoogtepunten op het album is het door een akoestische gitaar versterkte Not Everything Was Better In The Past. Alweer een pakkend moment. Die bewijst dat de grote sterkte van het album zit in de eenvoud. Veel meer dan een enkele akoestische gitaar of piano heeft Fink niet nodig, maar het is het gewoon veel leuker met zijn maatjes die mee vorm geven aan de songs.
Zo af en toe hoor je nog hoe hij geniet van de productionele mogelijkheden. Zo ligt zijn The Determined Cut met zijn kille electronica niet zo gek ver van Ghostpoet qua sound en feel. Verder horen we nog wat singlewaardig materiaal zoals Godhead.
Resurgam is best een fijn album, maar overtuigt niet als geheel. Fink, die samenwerkte met de erg bekende producer Flood (PJ Harvey) horen we hier vooral op vertrouwd terrein. Een akoestische gitaar, een piano (Fender Rhodes) en veel studiofoefjes. Dit album wordt overigens sterk gedragen door de vocals van Fin Greenall. Niet er geen variatie is op dit anders fijne album, maar we weten nu eenmaal dat de Britse muzikant in staat is tot veel spannender werk, zoals hij onder meer op de voorganger al bewees.