Wat missen we die concerten toch. Als de wereld het langzaamaan weer steeds meer toelaat dat er toeschouwers bij sportwedstrijden aanwezig mogen zijn blijft de culturele sector eenzaam achter. Unmute Us, geef de muzikanten de mogelijkheid om met optredens en festivals hun publiek te bereiken. Bevrijd ons van de opgelegde sancties om vervolgens creatief aan de slag te gaan. Wat heeft het voor nut om nieuw werk uit te brengen als er geen toeschouwers zijn die de nummers live kunnen voelen en beleven.

Fink brengt na het geslaagde Bloom Innocent – Accoustic opnieuw een met minimaal versterkte middelen opgenomen album uit. IIUII ( It Isnt’t Until It Is) is een luidruchtig protest van een zanger die de liefhebbers van zijn sound trakteert op een soort van Best Of plaat. Geen recent materiaal, dat kunnen we op het vroegst pas in 2023 verwachten, maar slechts een greep uit het bestaande aanbod.

De stille getuigen van het opnameproces zijn de koude muren van de in Berlijn gelegen JRS-studio’s waar Fin Greenall met zijn vaste medespelers Tim Thornton, Guy Whittaker en producer/manager Sumit Bothra de soberheid van het concertloze 2021 voor eeuwig vastlegt. Ik beschouw IIUII dus niet als een commerciële uitverkoop, maar als een liefkozing van zijn kindjes. In de loop van tijd zijn deze volgroeid en volwassen geworden en toe aan andere kleding.

Fin Greenall geeft ze een passende nieuwe jas, de oude krijgt een nostalgische plaats in de hangkast. Ook de titel IIUII heeft een bepaalde symboliek, de luisteraar staat centraal in het midden, omgeven door de viereenheid van Fink welke als bewakende pionnen aan de zijkant staan opgesteld. Elke levensfase werkt door op de stemming van een artiest. Het gelukzalige gevoel van euforie levert luchtige songs op, in de herfst van het bestaan staat melancholica centraal.

Bij Fin Greenall werkt het niet anders. Natuurlijk is zijn blik als zelfverzekerde bijna vijftiger minder vertroebeld dan die van een onzekere dertiger. IIUII is koortsiger en directer dan het eerdere werk, het COVID-19 virus wordt bestreden door een doeltreffende injectie aan zenuwachtige gitaarlijnen en de gitzwarte doem die uit de bas van Guy Whittaker ontsnappen. De toon is stukken serieuzer, doordat folky troubadour Fin Greenall de zoektocht naar het perfecte geluid alreeds afgerond heeft.

Lastige goed uitvallende keuzes wisselen pijnlijke misstappen af. Soms zijn het kleine accentverschillen, dan weer radicale veranderingen. Het intieme IIUII bewijst dat Fink naadloos vloeiend de tracks in elkaar over kan laten lopen, al gaat dit wel ten koste van de kenmerkende spanning die op de studioplaten wel aanwezig is. Tegenwoordig is het geflirt met opzwepende danceritmes, dubbende baspartijen en sensuele hakkende akkoorden minimaal. Er wordt minder gespeeld met de natuurlijke elementen waardoor er geen ruimte meer is voor harde neerkletterende gitaarregen en subtiel druppelende drumslagen.

De reggaesound van Biscuits behoort tot het verleden. Het weglaten van de soulzangeressen in Walking In The Sun en het elimineren van het overtuigende krachtspel van bassist Guy Whittaker in de machtige postpunkduisternis van Blueberry Pancakes hebben hun negatieve neerslag op het geheel. Ook het dramatische Berlin Sunrise mist die Klaagmuur aan emotionele diepgang en komt nu wat afgevlakt over.

Gelukkig is de wervelstorm aan strijkers in het dreigende Looking Too Closely niet tot stilstand bedwongen. Fink revancheert zichzelf voortreffelijk in de doorleefde blues van Maker, waarbij de verruiling van de experimentele elektronica niet als een gemis ervaren wordt. Het verhalende Pills in My Pocket is echter helemaal herschreven waardoor het een nieuw interessant toegevoegd hoofdstuk aan het brede muzikale register is geworden. IIUII is een leuk tussendoortje, maar ik had liever de opvolger van het onovertroffen Bloom Innocent gehoord.