Net als Momentaufnahme I verschijnt het tweede gedeelte al eerder op de unieke 1971-1974 Faust box samenstelling uit 2021 waarop tevens Punkt. te vinden is. Ook nu betreft het een boeiende muzikale presentatielezing van hun belangrijkste bandjaren en is het een waardige The Faust Tapes aanvulling. Vervolgens stopt de band er voor een twintigjarige periode mee, om in 1994 een doorstart te maken. Rudolf Sosna is er dan niet meer bij, dit genie welke veelal verantwoordelijk is voor de complexe structuur melodieën overlijdt twee jaar later. Hiermee komt dan tevens een einde aan de Faust magie. Vanwege de nodige onderlinge onvrede splitst de band zich af waardoor er twee Faust samenstellingen bestaan. Een heel vervelend zwartmakerij gedoe, dus laten we de aandacht maar gewoon op Momentaufnahme II richten.

Het migraine opwekkende Danach gedreun getuigt opnieuw van die nieuwsgierige antiwerkwijze van het eigenzinnige Faust. Heerlijk dwars een restverzamelaar openen. Ondanks dat de basis van Gegensprechanlage uit Oosters elektronica bestaat, grijpt het rammelende gitaarspel naar de latere punkstroming terug. Met minimalistische klanken het maximale effect oproepen. Het Gegensprechanlage knoppengedraai wekt een dierlijke geluidsmix op, maar heeft als track amper meerwaarde. Een ontdekkingstocht naar de eigen onbeperkte territorium mogelijkheden, en daar later een vervolg aan geven. Lampe An, Tür Zu, Leute Rein! speelt op het unheimische verdovende angsttrauma in. De nachten dat nachtmerries als ongewenste gasten aankloppen en dromen terroriseren. Krautrock duisternis, zwevend zonder veilig vangnet. Naargeestig harmonium gezoem in een verlichtende bedje van elektro futurisme. Een instrumentaal filmische hoorspel welke de toekomstige leegte op verantwoordelijke wijze een naam geeft.

Het ophitsende sterke retro Tête-À-Tête im Schredder tribaldance is vuige garagerock volgens de Faust principes en wordt door een viertal fragmentarische gestoorde geluidscollages opgevolgd waarvan de dromerige I Am… an Artist liefdesverklaring voor het muzikantenvakmanschap het meest indrukwekkende is. De rest krijst, schreeuwt en gilt zich er als overspannen machinerie doorheen. Arrampicarsi Sul Vesuvio heeft een heerlijke ophitsende freejazz freakpower twist en vindt tegenwoordig zijn vervolg in de uitgedokterde experimenteerdrift van de Radiohead afsplitsing The Smile en het nog minder abstracte Squid. Met als grote verschil dat Faust zich zelfs meer van compromissen afsluiten distantieert, en de hele rockstructuur wakker schudde en in vervreemding achterlaat. Vergeet niet dat de muziekstukken alweer vijftig jaar oud zijn, en dat dit de oorspronkelijke reden is om dat bestaan te vieren. Faust is de schoonheid, maar ook tevens de weggestopte lelijke kant van het Duitse geweten. Alles komt hier samen.

De …Und Alles Durcheinander exotische glamrock sjamaandans bewijst nogmaals dat Faust zonder het percussiegeweld van Werner Diermaier en Arnulf Meifert amper bestaansrecht heeft. Subtiel mengt de rest zich sissend, blazend en jankend bij het tweetal om na de explosieve noise drones zich in de hartslagen van Faust te herenigen. Het zware The Fear of Missing Out exorcisme begrenst het benauwende controle verlies. Hoe ver ga je in die artistieke vrijheid en plaats je jezelf dan wel onder het vastgelegde muziekbegrip. Heuse popmelodielijnen wringen zich binnen om het gelijk te halen. Gelukkig laat Faust die definities vervagen en trappen ze de heilige huisjes de grond in. Stel je eens voor dat we als een eeuwigdurende psychedelische trip nog steeds in de jaren zestig blijven hangen. Het afrondende As-Tu Vu Mon Ombre? is een versnippering van het Faust imperium in kleinere verwilderende aftakkingen. De Franse voertaal staat voor het universele collectieve. Faust beperkt zich niet tot Duitsland en verovert de landsgrenzen.