We wanen ons op Nordic Bop weer even in de sfeer van de jaren vijftig. Wanneer je je ogen sluit verbeeld je je de sfeer in de legendarische Savoy Ballroom waar Dizzy Gillespie en Benny Goodman ooit furore maakten. Het is Hard Bop wat de klok slaat iets waar de geest van de legendarische Rotterdamse ‘nachtburgemeester’ Jules Deelder van zou doen opveren!

Jazz drummer Eric Ineke kun je als muzikant namelijk moeiteloos scharen in het rijtje grootheden als: Dexter Gordon, George Coleman en Johnny Griffin. Iets wat hem de bijnaam ‘the ultimate sideman’ opleverde. Sinds 2006 heeft hij zijn eigen formatie, The Eric Ineke JazzXpress. Afgelopen april werd Ineke vijfenzeventig jaar. Deze aimabele leeftijd heeft de nestor van de Nederlandse Jazz – een titel die hij moet delen met John Engels van wie hij jaren privéles kreeg – er niet van weerhouden om een project met alt- en sopraansaxofonist Pekka Pylkannen eindelijk te volbrengen. Tussen het lesgeven door aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag heeft Ineke de tijd gevonden de finale acht stukken die samen dit album vormen te voltooien. Dit is vijf jaar na een aantal concerten die hij samen met Pylkkanen heeft gespeeld in Finland alwaar het idee voor deze plaat ontstond.

Aangezien Eric Ineke een zware connectie heeft met veel van het materiaal en haar componisten op ‘Nordic Bop’ beviel het idee van Pylkkanen hem om nummers op te nemen van de grote jazz legendes waarmee hij in zijn carrière had gespeeld. Aldus geschiedde. De in 1964 geboren Fin Pylkkanen heeft zelf ook een aanzienlijke staat van dienst. Hij speelt naast saxofoon ook piano en klarinet en hij werkte als arrangeur en bandleider en speelde tevens in theaterproducties als Cats en Westside Story.

Op de toepasselijk genaamde Nordic Bop nodigt drummer Ineke naast Pekka Pylkkanen nog twee rasmuzikanten uit met al goed gevulde cv’s. Te weten: pianist Mikael Jakobsson en de jonge Estse contrabassist Heikko Remmel die met zijn wortels de bop duidelijk al goed heeft geassimileerd. Op dit album dus acht titels van acht verschillende componisten die symbool staan ​​voor een jazzperiode tussen hardbop en cooljazz: Nica’s Tempo van Gigi Gryce, Amsterdam After Dark van George Coleman, Very Early van Bill Evans, ‘Montmartre’ van Dexter Gordon en last but not least een interpretatie van Miles Davis Pfrancing.

Het tempo ligt in de welvertrouwde handen van Eric Ineke waar de fraseringsvloeistof wordt voorzien door piano, saxofoon en bass. Het resultaat is een album met een aanstekelijk geluid waarbij er wellicht niet direct iets nieuws gebeurt maar elke keer wanneer Eric Ineke als leider of als sideman een nieuw album uitbrengt dient iedere jaren zestig-jazzliefhebber zijn oren te spitsen. U zult begrijpen, dat dit laatste bij ondergetekende het geval is!