Zo rond eind september komen de herfstplaten in zicht. Gure, kille licht melancholische sfeerschilderijen die aansluiting bij de bontgekleurde vallende blaadjes zoeken. Veel geel, en nog meer bruin. Vaak zijn deze albums al eerder in een ander seizoen opgenomen. De toevlucht voor dit proces zoekt men in gebieden waar het kille, koude klimaat het hele jaar door het herfstgevoel geeft. Het regenachtige Seattle is zo’n voorbeeld. Het vormt met zijn deprimerende grauwe wisselvallige weersomstandigheden een perfecte inspiratiebron. Het tegenovergestelde van het in Californië liggende Emeryville, een kustgebied, waar vrijwel altijd de felle zon zich laat zien.

Emily Jane White werkt echter in die omgeving twee jaar lang aan wat ze tot Immanent Fire gedoopt heeft. Het spirituele eeuwige vuur, maar ook de terugkomende dreiging vanwege de allesvernietigende bosbranden in haar woonomgeving. Door bij de vorm voor het gotische monnikenlettertype te kiezen en er donkere elementen aan toe te voegen, symboliseert de hoes iets duisters. Een bewuste keuze, wat direct al bij openingstrack Surrender opvalt. Eigenlijk staat het niet eens zover van het Dark Undercoat indie folk debuut af. Het dromerige imago heeft ze op het Twin Peaks achtige Blood/Lines allang achter zich gelaten, al blijft het sprookjesachtige aanwezig. Op vocaal gebied is het geen sterk resultaat. Haar stemvastigheid laat regelmatig te wensen over. Het excuus dat de plaat om deze benadering vraagt overtuigd daarin niet. Met Immanent Fire heeft ze die stabiliteit hervonden. De oneffenheden die er op eerder werk nog pijnlijk in de voordracht te horen waren, zijn nu niet meer aanwezig.

Surrender is een storm in stilte, bereid om in rust af te wachten, voordat het natuurverschijnsel toeslaat. Emily Jane White heeft een heerlijke donkere galm over haar stem, welke door gespierd houthakkers slagwerk getemd wordt. Gewapend met haar zessnarige vriend ondermijnd de singer-songwriter haar overtuigende kracht. Op Immanent Fire wisselen vluchtig gespeelde strijkers het explosieve luide gitaarspel af. Met deze dynamiek als sterke basis krijgt de zangeres de ruimte om haar door de veelzeggende vrouwelijkheid die ze uitstraalt te ontplooien. Een Moeder Aarde die zich oprecht over het voortbestaan van de blauwe planeet zorgen maakt, welke zich steeds meer in gevaarlijk brandbaar rood en vernietigende asgrijze tinten onthuld.

De angst voor een dreigende Apocalyps en de definitieve overgave hieraan komt thematisch sterk naar voren. Het griezelige beeld dat het oproept vind in dit gegeven zijn schepping. Want eigenlijk zingt Emily Jane White juist hoopvol en liefelijk. Dat spirituele hoor je in de New Age van Drowned terug. De mens is verantwoordelijk voor dit verdorven toekomstperspectief. Ze is niet meer dan een spreekbuis die zich tekstueel voor een beter leefbaar milieu inzet, de confrontatie heeft de maatschappij zelf bewerkstelligt. Het is een noodzaak om Immanent Fire te maken.