Emily Jane White komt oorspronkelijk uit Fort Bragg, een kuststadje in het noorden van Californië. Daar waar Oregon dichtbij komt, de bossen groen zijn en de kust vaak in mist is gehuld. De muziek van White past hier prima bij.

Afgelopen najaar kwam de vierde plaat van White uit: Blood/Lines. De soms desolate maar altijd fraaie mix van folk, americana en gothic van haar eerste albums kon rekenen op goede pers. Vergelijkingen met Cat Power, PJ Harvey en Hope Sandoval doken regelmatig op.

Ook Blood/Lines haalt weer een ruime voldoende. White nam de plaat op in het haar zo bekende Noord-Californië, even buiten San Francisco. Blood/Lines is dan ook een album dat de hectiek van de grote stad achter zicht laat. Een plaat met negen, vaak traag uitgesponnen songs die als muzikale schilderijen langstrekken.

My Beloved is de tekenende opener: in een atmosfeer vol reverb krijgen cello, drums en piano allen een rol toebedeeld rondom de plechtstatige, melodieuze zang van White: “You and I are forever tethered / You and I are forever weathered”. In het eenvoudige maar effectieve Faster Than The Devil is het vooral de bedwelmende achtergrondzang van Marissa Nadler die de show steelt. In The Wake verrast Emily Jane White door na een sfeervolle passage met piano, strijkers en zware drums terug te komen met verrassend luchtige, bijna doo-wop achtige zang.

White neemt de tijd in haar composities. Soms weet ze minutenlang aandacht af te dwingen, soms was het beter geweest als ze zich wat bondiger en dwingender had uitgedrukt. Dit doet ze overigens met verve in Holiday Song, een track die overigens niet zo lichtvoetig klinkt als de titel doet vermoeden. Een melancholieke piano domineert in de pakkende beginminuten. Ook hier – net als in The Wake – een wending, nu in de vorm van ratelende percussie.

In het ontroerende en bij vlagen ‘hemelse’ The Roses zweeft White langzaam omhoog. Piano en elektrische gitaar vervlechten zich fraai. Tegenslag betekent niet het einde: “And I shall continue to make bouquets of roses from this fate”.

Zonder zich bij de topalbums van 2013 te scharen laat Blood/Lines toch een blijvende indruk achter. Vier albums in zes jaar tijd, allen een ruime voldoende; Emily Jane White heeft zich inmiddels wel bewezen.