Het heeft even geduurd maar eindelijk komt Live From Moscow 1979 van Elton John dan nu echt officieel uit. Vorig jaar verscheen het album in een zeer beperkte oplage op Record Store Day en het was gelijk duidelijk dat dit een zeer belangrijke schakel in John’s oeuvre was.

Live From Moscow 1979 laat John alleen achter de piano horen met een set songs die hij het decennia ervoor op 12 (!!!) albums, samen met tekstschrijver Bernie Taupin, bij elkaar schreef en hem wereldwijd een van de grootste pop/rocksterren ooit maakte. Live From Moscow 1979 bevat de opnamen van een werkelijk buitengewoon goed concert.

Toen John op 28 mei 1979 op het podium van de Rossiya Hall in Moskou stond was dat een wereldwijde culturele doorbraak omdat het, het eerste concert van een westerse popartiest/ster aan de andere kant van het (toenmalige) IJzeren Gordijn was. Het optreden van John kwam na de beslissing van de Russische overheid om iets meer openheid te geven en de culturele westerse wereld iets toe te laten. Ze lieten staatsplatenmaatschappij Melodiya daarom John’s album A Single Man uitbrengen, de eerste westerse plaat op het label.

Het concert was aan het einde van zijn wereldwijde en fameuze A Single Man tour, een tour die hem, even klaar met zijn groteske rockshows, terugbracht naar de bron. John’s stem, zijn piano en de buitengewone songs die hij geschreven had. Met alleen trouwe compagnon Ray Cooper in het tweede gedeelte als percussionist daarnaast.

Een concert ook dat via de BBC wereldwijd te beluisteren viel. Live From Moscow 1979 brengt het allerbeste van Elton John naar voren. Hij is in fabuleuze vorm, zowel in pianospel als qua stem. Hij weet elke song een extra diepte en kracht mee te geven, juist ook omdat hij met meesterlijke improvisaties vele geweldige songs naar een nog hoger niveau tilt.

Dat John is absolute bloedvorm was bewijzen de concertopeners Daniel en Skyline Pigeon gelijk. Bij beide songs blijft hij nog dicht bij de originele plaatuitvoeringen. Maar met een heerlijk lang uitgesponnen Take Me To The Pilot, van zijn tweede gelijknamige album, zet hij de ongelooflijke toon voor de rest van het concert. Wat een weergaloze en ongelooflijk soulvolle versie zet hij hier toch neer. Zijn zo door het zuidelijke Amerika beïnvloede pianospel (Leon Russell) klinkt net zo prachtig overvloedig als overweldigend.

Ook Rocket Man krijgt zo’n spannende langdurende versie mee waarin John zich helemaal uitleeft. Ongelooflijk hoe hij de song tot epische proporties uitbouwt. Don’t Let The Sun Go Down On Me blijft dan weer dicht bij het origineel maar laat in geweldig pianospel dan weer het zuidelijk Amerikaanse fraai doorklinken. Het geeft de song nog meer kracht en soul.

Plaatgetrouwe versies van Goodbye Yellow Brick Road en Candle In The Wind volgen daar fraai op aan. Erg mooi om ze zo onopgesmukt en puur te horen. Het vooral van Marvin Gaye bekende I Heard It Through The Grapevine pakt hij dan weer op om bijna twaalf minuten, en af en toe heerlijk door de blender getrokken, onnavolgbaar los te gaan. Alsof hij het Russische publiek dat zo lang van westerse muziek verstoken bleef even in één avond volledig op te frissen. Wat een heerlijk los pianospel ook weer en wat een buitensporig geïnspireerde John is hier ook weer te horen. GROOTS.

Het tweede gedeelte van het concert, dus met Cooper op percussie, begint met het mooie instrumentale Funeral For A Friend dat, niet zoals op het album Goodbye Yellow Brick Road wordt gevolgd door Love Lies Bleeding, maar hier wel heel erg fraai overgaat in een prachtige versie van het wat onbekendere Tonight (van het album Blue Moves).

En tjonge, wat blijft Better Off Dead (van Captain Fantastic…) toch ook een geweldige song. Al helemaal in deze kale pianoversie met een raak klappende Cooper. Met een hilarisch intro laat John vervolgens Bennie And The Jets starten om het publiek helemaal om te krijgen. Wat moeiteloos lukt in een knappe langgerekte versie.

Wat blijft Sorry Seems To Be The Hardest Word toch ook een tijdloze prachtsong ook. Helemaal als je ‘em  door John alleen achter de vleugel hoort spelen. Met Crazy Water pakt hij samen met Cooper het Russische publiek vervolgens meesterlijk volledig in. Wat een energie en wat een wervelend pianowerk toch ook weer.

En als het publiek meer wil en ze dat wel heel duidelijk laat horen krijgen ze een meesterlijke versie van Saturday’s Night Alright (For Fighting) en een aansluitend heerlijk opgefokte Pinball Wizard (natuurlijk van The Who’s Tommy waarin hij natuurlijk in de filmversie te zien was) met een hilarisch op de bekkens klappende Cooper, als eerste dubbele encore van de avond.

John komt vervolgens terug om met Crocodile Rock het publiek verder in te pakken. Een eigen song waarvan hij zegt er eigenlijk helemaal geen zin in te hebben en die hij (daarom?) al snel laat overgaan in Get Back en (hoe toepasselijk) Back In The U.S.S.R. van The Beatles. Die tweede toegift maakt niet alleen het concert overweldigend af maar de zaal is onderhand tot het kookpunt gestegen.

Live From Moscow 1979 bewijst de grootsheid van John in volle glorie. Het blijft opvallend dat er in de jaren zeventig toen zijn populariteit het allergrootst was nooit een liveconcert op plaat is verschenen. Live From Moscow 1979 bewijst, hoewel we John gestript van band horen, dat John één van de allergrootsten onder alle popmuzikanten was. Live from Moscow 1979 is Elton John on top of his game.