Het Rotterdamse Elephant brak door met het eerste album Big Thing. Dat was in 2022, een jaar nadat het viertal zich met een ep in eigen beheer voor het eerst meldde aan het releasefront. Elephant oogstte veel waardering voor hun ontspannen, ontwapenende maar ook vernuftige indiepop, die liet horen dat de band bepaald niet van gisteren was.

In de aanloop naar de release van Shooting for the Moon stond Elephant voor de tweede keer op festival Into The Great Wide Open. Een op voorhand geslaagd optreden; als er één band is die warme nazomerdagen extra weldadig kan maken, is het Elephant wel. De recente single The Morning is wat dat betreft exemplarisch: zwoele seventies-sferen, een zweem van nostalgie in een mooie samenwerking met de Belgische singer-songwriter Meskerem Mees. De kers op de taart is een bijzonder fijne, frisse gitaarsolo.

Sowieso krijgen veel songs een mooie extra gitaar-injectie. Het geeft de verzorgde, milde klanken van Elephant extra smaak en pit, op een wijze die verre van obligaat is. Ook Enemy profiteert van een lekker shot (fuzzy) gitaarwerk. Gooi ramen en deuren maar open: ‘The sunshine falls upon my face / It’s been so long that I felt anything / So real as I feel right now’. In het subtiele maar erg sterke The Magnet klinkt de band net even plechtiger. Ook hier weer verfijnd priemend gitaarwerk, deze keer als slotakkoord. Op Better Man, een ingetogen post break-up song, worden de oren wederom gestreeld met een kleine, frisse solo.

Een warme bries waait door Bullets, een track met een lekkere drive waarbinnen de albumtitel huist: ‘Bullets flying through the roof / I’m shooting for the moon / You will notice who I am / The elephant in the room’. Bij het horen van ‘I hate your post-punk pretensions, your fake English accent’, in opener Post-Punk, lijkt Belle and Sebastian even dichtbij, maar deze song neemt toch net een andere afslag. Langzaam, dromerig en voorzien van een kortstondige, vurige en desolate gitaar-eruptie. De song is niet anti-postpunk an sich, maar handelt meer over de onzekerheid en frustratie van een band die zijn weg omhoog zoekt.

De inspiratie van Elephant komt duidelijk uit decennia fijnbesnaarde, meerstemmige pop, of dat nu uit Californië, Schotland of Nederland komt, dat lijkt om het even. De songs werden onberispelijk vastgelegd door Pablo van de Poel (DeWolff), die zich als producer meer en meer profileert. Een nummer als het strakke maar toch licht psychedelisch April laat het veelkleurige (gitaar)geluid van de band in optima forma horen. En dat alles binnen drie minuten. Shooting for the Moon heeft aan tien songs en ruim dertig minuten genoeg. Het is een waardige opvolger van Big Thing.

Elephant trekt van september tot in februari door Nederland en België, te beginnen in Meppel, op 23 september.