In 2013 debuteerden ze met De Platino dat hier warm onthaald werd. En nu is er het nieuwe album Twists Ands Turns. De mannen rond Enrique Noviello brengen ook op dit tweede album hun eigenzinnige en vaak broeierige mix van tango, hiphop, rock en jazz. Dat alles zo nu en dan aangezet met een snufje electropop of een vleugje reggae.

De tango is de stabiele basis waar de andere muzieksoorten zich om heen slingeren, om heen bewegen. Alsof de muzieksoorten als het ware een tango met elkaar dansen. Niet zozeer strijdend om wie nu het voortouw mag hebben maar om er samen een dampend en stromend geheel van te maken. Waar Danny Malando authentieke tango brengt met eigen arrangementen en laat horen dat tango met een meer klassiek georiënteerde benadering midden in het hier en nu staat, zijn El Juntacádaveres de neefjes die hun eigen draai aan de tango geven, met forse injecties eigentijdse muziek. Invloeden van bands als Fun Lovin’ Criminals of Wu Tang Clan vinden we terug in de scratches en raps van Kris ‘Scale’ Strybos, die ook actief is als rapper in de Antwerpse scene. Die Antwerpse achtergrond, ook al een stad van het mixen van invloeden en culturen, komt expliciet naar voren in het met cumbia doorgoten Infierno Azul waar Kris een rap in het Antwerps ten beste geeft.

Niet eenkennig zijn. Dat is duidelijk waar de mannen voor staan. Zo wordt zowel een Turkse tango uitgevoerd met in Gönlüm Sensiz Olmaz medewerking van de Turkse Sema Moritz, vaandeldraagster voor het terugbrengen van de Turkse tango die in de jaren ’20 en ’30 uitermate populair was als dat we in Yirando Para Atras welhaast de tango zien gekoppeld aan een Frans chanson.

De instrumentbeheersing van de mannen is feilloos. Mooi om te horen hoe de bandoneon fier te midden van alle genrevreemde instrumenten overeind blijft. De muziek wordt gepassioneerd uitgevoerd; dat zit in de aard van de nummers en gebeurt ook steeds zorgvuldig. Misschien is dat wel de enige kanttekening die bij het album genoemd kan worden. Het is zeer zorgvuldig en vliegt nooit echt uit de bocht. Met een titel als Twist And Turns zou je dat risico wel mogen verwachten. Twists And Turns is een mooi album, dat zeker. Maar ergens is er het gevoel dat het debuut meer onderhuidse spanning in zich droeg. Het album lijkt iets meer ingetogen te zijn, alsof de neefjes van de bovenmeester een tik op hun vingers hebben gehad en meer binnen de lijnen zijn gaan kleuren. Ook dat levert een mooi en geïnspireerd resultaat en zeker, aan creativiteit en drang om muzikale invloeden uit te wisselen, schort het bepaald niet.

Het is als de stijlvolle menukaart van een fusion restaurant waarvan de chefkok en zijn keukenbrigade bijzondere gerechten serveren en waar de tango het basisingrediënt vormt voor een afwisselend maal. Je eet er heerlijk en je geniet. En toch hoop je dat stiekem net even iets raars of ontregelends gebeurt omdat je weet dat het team dat in zich heeft en omdat dat juist een van de smaakmakers voor je is. Het is zeker dat je er nog eens op restaurant gaat; je weet immers dat de mannen het zeker in zich hebben. Sterker, ze kunnen, zo denk je, beter nog.