Donots is een band die in thuisland al veel bereikt heeft. Sowieso al drie top twintig noteringen in de albumcharts, veel airplay, video’s op MTV Duitsland, etc, etc. De band heeft dan ook al acht albums uit en heeft wereldwijd 700.000 exemplaren verkocht. Dat is niet misselijk en toch hebben wij hier nog niet echt van ze gehoord.

The Long Way Home is hun nieuwste album en je hoort aan alles af dat deze band al vijftien jaar bestaat. De elf nummers lopen allemaal als een trein, zijn rijkelijk voorzien van allerlei arrangementen en productioneel wordt alles uit de kast gehaald. Donots straalt uit dat ze een punkrock band zijn, maar zijn dat absoluut niet. Het is wel begrijpelijk dat ze met Green Day op tour gaan, want die hebben inmiddels ook al niets meer met punkrock te maken.

Donots is een rockband met veel pop- en emo-invloeden en de latere Greenday heeft duidelijk als voorbeeld gestaan. Bij mij gaan deze hapklare brokken van het ene oor naar het andere en kan geen van de nummers mij bekoren. Te commercieel, te zielloos, te glad… Ieder land heeft zo’n band. Donots klinkt als een combinatie van Di-Rect en Destine en ik twijfel of we heel erg staan te springen om de Duiste variant hiervan te omarmen. Aan mijn deur kunnen ze in ieder geval voorbij gaan.