Dark Roses is als een kristal helderblauw weerspiegelend meertje, verscholen in een donkergroen dichtbegroeid bos. Twin Peaks romantiek, zuchtmeisjes dramatiek en verboden onderhuidse erotiek. De soundtrack bij een in verregaande staat van ontbinding op de plank blijven liggend meesterwerk. Stoffig met vergaande diaprojector filmbeelden nostalgie, wegterend in eenzaamheid en verbleekte zwartwit vergankelijkheid. Een Danique van Kesteren en Bart van Dalen liefdesverklaring, gericht aan de smullende muziekliefhebber. Verpakt in bonbon zoetigheid, een elftal bordeauxrode Valentijns rozen liedjes, ondergedompeld in een sprankelend vermengend Rouge verfbadje.

Het Nederlandse duo brengt hun gedeelde passie voor Hollywood decadentie en Franse chanson verliefdheid in Dark Roses samen. Na de veelbelovende eerdere verschenen drie EP’s, de eerste volwaardige album release van het fictieve Donna Blue personage. Verzanden en verdrinken, The Beginning kabbelt, klotst en laat een schiplading aan retro surfende psychedelica los. Hypnotiserende gitaargolven varen berustend dobberend rond, links er rechts door voorbij zwemmende krautrock elektronica ingehaald.

Funky verdovende The Idea zomerzon exotica schuurt op de juiste plekken. Bart van Dalen neemt de zangpartijen waar en verdrukt de spookachtige Danique van Kesteren echo’s naar een gepaste plek op de achtergrond. De track eindigt in een alles verstillende ademhalingspauze, en doet mij verlangen naar meer dansbare sensualiteit. Nachtclub anonimiteit, Cup Of Time paringsrituelen, op het zwoele ritme van Latijns-Amerikaanse achterkamer passie.

Diepduistere triphop maakt van A Lover in Disguise een adembenemend Who Did It? detective schouwspel. Verraad, bedrog en crime passionnel, alle elementen om met de huiveringwekkende geladen spanning te spelen. Danique van Kesteren in de verleidende minnaarsrol, de luisteraar als haar wellustige prooi. Het Carousel mysterie, een schaduwdonkere film noir ontdekkingstocht, een geheime avondschimmige rendez-vous. Bezwerende Dark Roses titelstuk orgelhypnose, zwaar overstemd met die gewetensgalm van de ronddolende rusteloze ziel van Danique van Kesteren. De slopende Forever lijdensweg, eeuwige trouw belovend. Bemoederend, verzachtend in mild fluwelen kleurextase.

Het krachtige sixties geschoolde Solitaire bewijst nogmaals dat Frans de taal van de liefde is, vintage L’Amour éternel. De Waking Up from a Dream bitterzoetheid opereert op het gevaarlijke tussen kunst en kitsch zwendelrandje, B-film dweperig, de glasgeslepen nepdiamant tussen de schitterende parels. En toch verdient dit gedurfde valse sentiment een waardige plek op Dark Roses, en eigenlijk stoort het nergens.

Reprise, de toegift, het definitieve applaus, voordat de verduisteringsgordijnen het verlate toneel in stilstand afsluiten. Voor de laatste keer alles uit de kast halen, betoverende illusies en een afsluitend slotakkoord. Dark Roses is een nostalgische Côte d’Azur kustplaats zomeralbum, het grijsgedraaide cassettebandje om je tijdens die urenlange autotrip kostelijk mee te vermaken. Een dromerig droomdebuut, klaar voor mondiale erkenning.