De moderne technologie om oude zwartwit films in te kleuren of zo gezegd op te poetsen wordt al veel toegepast. Toch gaat hier ook een stuk cultureel erfgoed mee verloren. Het identieke gevoel van vroegere tijden krijgt er een vettig vernis laagje overheen en wordt aan huidige maatstaven aangepast. Van een totaal andere orde is het opschonen van beelden voor een herziende nieuwe soundtrack van Menschen am Sonntag, gemakshalve tot People on Sunday omgedoopt.

Achteraf gezien niet alleen door de zeldzaamheid van fraai bewegend materiaal uit deze periode een meesterwerk. Zeker als je erbij stil staat dat Billy Wilder vervolgens de bekende Marilyn Monroe films The Seven Year Itch en Some Like It Hot regisseert, Curt Siodmak zich tevens in Hollywood vestigt en ontwikkelt tot een veelgevraagd horror filmscript schrijver, en veelvoudig Oscar winnende regisseur Fred Zinnemann net als het tweetal zijn oorsprong bij het succesvolle Menschen am Sonntag heeft. Een wrange bijkomstigheid betreft het feit dat ze het dreigende oorlogsgebied kunnen verlaten, om in de Verenigde Staten een indrukwekkende carrière op te bouwen.

Domenique Dumont verricht een artistiek hoogstandje om de Germaanse uit 1930 dateerde stomme film een gloednieuwe op maat gesneden jas aan te meten. Een zorgvuldig beulenwerk, waarbij de kijker zelf wel de mogelijkheid heeft om het geluid aan of uit te zetten, of om de plaat los van de rolprent te luisteren. Het is vrijwel onmogelijk om je tot de puurheid van dat laatste te beperken, het is zo bijzonder om een zorgeloos Duitsland van tussen twee wereldoorlogen te schetsen. Iets waarin het synthesizer wonderkind absoluut in slaagt, al rijst hierbij de vraag of zijn moderne visie daarvoor wel de meest passende is.

Arrival is de aankomst in de magische wereld van Domenique Dumont waarbij de Letlandse producer mooi van verzachtende Krautrock elektronica gebruik maakt die in een futuristisch kleurenbad ondergedompeld wordt. Thematisch komt het accent later nog sterk in het statige Back to Everyday Life terug. Het zijn allemaal glinsterende kristalletjes die zwaartekracht loos in de ruimte blijven hangen. Een meesterlijke geluidservaring die ik toch het liefste los van de antieke filmopnames ervaar, waardoor je er een eigen beeldvorming bij kan formuleren. De mechanische rustgevende Water Theme (Le Château de Corail) golven zijn mediterend, maar nodigen ook uit om volledig bij het verstand te blijven.

Het zwoel sensuele We Almost Got Lost wordt door sixties psychedelische orgelklanken en lichte pulserende eighties synthpop vergezeld. Kindvriendelijke speelsheid is het uitgangspunt van het met dierlijke geluiden opgehemelde Falling Asleep Under Pine Trees. Het bevat een aangenaam klankbord van Oosterse rituele ritmes, wegzwevende dreamhouse en prikkelende ambient. Allemaal heerlijk vaag en dromerig. Elementen die volledig in balans in het indrukwekkende titelstuk People on Sunday overgaan. Er wordt heerlijk met de gitaar in Rituals gepingeld, maar echt hoogstaand is het niet. Geeft verder niet, het hecht zich prima aan de aanwezige elektronica.

Niet iedereen zal het Domenique Dumont in dank afnemen, aan een kunstwerk hoor je nu eenmaal niet te sleutelen. Helaas ontbreekt de historische sfeer ook, waardoor het meer als een gevalletje geïnspireerd door oogt. Alleen bij de vertraagde beelden is het prachtig in balans, dit gaat dus wel ten koste van de opzet van hoe de rolprent van origine bedoeld is. Dus geen elementen die naar het theatrale cabaret verleden van Berlijn hinten.

Live zal het prima werken als Menschen am Sonntag een ondersteunende rol op de achtergrond vervuld, maar dan om de muziek te versterken, en dus niet andersom. People on Sunday is absoluut een filmische plaat, maar dat betekend niet dat hij geheel als soundtrack bij Menschen am Sonntag geschikt is.