Ondanks dat twee-derde van het Canadese Dizzy uit de gebroeders Spencer bestaat, is het zangeres Katie Munshaw die de aandacht naar zich toetrekt. Maar zonder de illustratieve dromerige gitaarakkoorden van Alex, de postpunk baspartijen van Mackenzie en de holle ritmische drums en retro synthklanken van Charlie blijft er net niet genoeg overtuigingskracht over. Een geslaagde combinatie dus, alwetende dat de broers op muzikaal vlak elkaar door en door kennen. De voorliefde voor retro new wave en de daaruit voortkomende dreampop vormt de basis voor de eerder verschenen aaibare Baby Teeth. Gelukkig verbreden ze hun horizon met een fris uptempo indie geluid, waardoor het geen deprimerend zwaar geheel wordt, al vermoed de donkere hemelse opbouw van openingstrack Worms anders.

Het is verder niet hoorbaar dat Dizzy hun tweede plaat in de meest donkere, kille en inspiratieloze ruimte die zich in een woning bevind heeft opgenomen. Er is vanuit een kelder in alle rust aan de sprankelende opvolger gewerkt. Niet in de studio, maar veilig en vertrouwd in het huis van de moeder van zangeres Katie Munshaw vind de geboorte van The Sun and Her Scorch plaats. Het overweldigend onverwachte succes van het bejubelde en geprezen debuut dwingt de band min of meer om overhaaste stappen te zetten, en al snel met een opvolger aan de slag te gaan. Deze roem en opgelegde druk leidt tot een groeiproces waarbij de jeugdigheid en het frisse karakter navolging van de volwassen teksten van Kate Munshaw krijgt. De beslissing om zich niet door de platenmaatschappij te laten verleiden om in een afgehuurde ruimte te werken is hierbij de juiste keuze.

Blijkbaar is Kate Munshaw nog niet aan die volgende belangrijke fase in haar leven toe. Ze verhaalt over onzekerheid die de richtingloze toekomst haar brengt. Zijn de keuzes die ze nu bewust versneld maakt wel de juiste? Door de gejaagdheid en het vele reizen krijgt ze niet de kans om persoonlijke ervaringen op een goede manier af te sluiten. Een pijnlijk gegeven wat The Magician duidelijk oveeheerst. Tijdens de tour wordt ze door zwaar emotioneel verlies overmand. Heimwee naar niet terug draaiende momenten, welke zich in het gemis van een overleden vriend openbaren. Door het drukke tijdsschema blijft die behoefte onbeantwoord.

Ook het feit dat het jeugdige onschuld door een degelijk bestaan met genoeg houvast vervangen is vreet sterk aan haar. Leeftijdsgenoten richten zich op baangarantie en doorgroeimogelijkheden, en werken aan een toekomstige jonge gezinssamenstelling. Dit verlangen speelt minder als je ervoor kiest om je op de muziek te richten, iets wat zelfs in de naaste omgeving niet altijd begrepen wordt. De somberheid druipt als een bijna uitgebrande nachtkaars door de melancholische tracks heen. De treurende mondharmonica keyboardgeluiden in het zware Roman Candles komen nog het dichtste bij dit desperate gevoel in de buurt. The Sun and Her Scorch creëert geen nieuwe littekens, maar laat ze juist door het zonnige geluid beetje bij beetje dichtschroeien.