Mirrorball is de eerste liveplaat van Def Leppard in hun ruim dertig jaar durende carrière. Dat is opmerkelijk want generatiegenoten als Iron Maiden en Saxon hebben al diverse concertregistraties op vinyl en cd gezet.

Het accent op Mirrorball ligt logischerwijs op hun meest succesvolle albums Pyromania en Hysteria. Beide albums verkochten miljoenen keren en katapulteerden Def Leppard tot een zeer select groepje artiesten met een Diamond Award (tien miljoen verkochte exemplaren van een album). Sinds de release van Hysteria staat Def Leppard bekend als een perfectionistische band die gepolijste platen aflevert. Dat perfectionisme stond vermoedelijk lange tijd een liveplaat in de weg want op het podium kun je niet zo perfect klinken als in de studio of je moet tapes laten meelopen en playbacken. Def Leppard doet dat gelukkig niet. Op Mirrorball wijkt de band nauwelijks af van de originele versies al speelt gitarist Vivian Campbell de solo’s van wijlen Steve Clark niet noot voor noot na. Het debuut en High N’ Dry komen er in de songselectie bekaaid vanaf, al klinkt de akoestische en door het publiek gezongen versie van Bringing On The Heartbreak wel aardig. De beste nummers blijven echter de –voor Def Leppard begrippen- stevige rocksongs en het altijd swingende Armageddon It.

Hoewel Mirrorball een onderhoudende liveplaat is geworden, hoor ik persoonlijk liever de studioversies. De drie nieuwe nummers die aan het album zijn toegevoegd zijn onderling behoorlijk verschillend, maar getuigen alledrie van sterke Queen invloeden.