De tijd dat Sub Pop als onafhankelijk platenlabel de grunge invasie in gang zet ligt alweer jaren achter ons. Nirvana blijft zelfs na de transfer naar het grotere Geffen trouw aan Sub Pop en vermeldt deze naam ook op de latere releases. Sub Pop richt zit op working class rock, do it yourself punknoise en alles wat zich als stevig gitaarwerk laat etiketteren. Halverwege de jaren negentig ontstaat er een breuk tussen oprichters Bruce Pavitt en Jonathan Poneman, waarna Bruce Pavitt uit het project stapt. Jonathan Poneman verbreedt het aanbod en contracteert zelfs postpunk acts. Vreemd eigenlijk omdat Sub Pop zich in eerste instantie juist tegen die dromerige sound verzet. Later komen ze tot de conclusie dat postpunk vrijwel dezelfde achtergrond als grunge heeft. Grijs deprimerend, en ook hier grijpen kansarme jongeren die de arbeidsmarkt mislopen naar de muziek terug om zich te uiten.

Dat verklaart waarom een band als het uit Chicago afkomstige Deeper hun derde studioplaat Careful! bij Sub Pop releasen. In Europa zou de keuze waarschijnlijk op Fiction, Bella Union of Partisan vallen, Deeper is hoe dan ook afhankelijk van de Amerikaanse markt en dan is Sub Pop een geschikte kandidaat. Careful! voegt niks toe, is nergens vernieuwend, maar wel verdomd lekker. Een testament voor de vroeg overleden gitarist Mike Clawson die de band eerst in stilte verlaat en vervolgens uit het leven stapt. Careful! ga respectvol met dit gemis om, geef Deeper de kans om zich op het geschikte moment te herpakken. De vluchtige tweede plaat Auto-Pain zelfkastijding laat diepe wonden achter, welke nu door een verdovende bewustwording in een pijnlijke waarheidscontext omgezet worden. Careful!, wees alert, vang onderliggende signalen op, en probeer hulp te bieden.

Het hoekige Build a Bridge is een typische donkere begin jaren tachtig soundtrack song. Soms is het goed om in de spiegel te kijken en jezelf met de gebreken te confronteren. Soms is het echter beter om deze spiegel juist kapot te slaan. Elk Individu verdient een andere therapeutische aanpak. Help je iemand door in zijn ziel te kijken, of versterk je hierdoor juist die radeloze wanhoop. Geeft regelmaat rust of is het juist een saaie dooddoener. De Deeper spiegel is beslagen, gebarsten en toont slijtageplekken. Robert Smith noemt zijn evenbeeld Piggy In The Mirror, en juist die The Cure frontman drukt zo zijn stempel op het vocale vermogen van Nic Gohl, terwijl het overige drietal in Joy Division doemstemming volgt. Hoe triest is het dat je als band zijnde eerst door het verlies moet worstelen om je eigen nummers te begrijpen.

Na het psychedelische krautrock Heat Lamp intermezzo volgt de Glare schijnschittering. Uiteindelijk is alles schijn; roem, geluk en volmaakte tevredenheid. Ook hier is de spiegel de metafoor voor het leven en vervangt deze het schuchtere veilige navelstaren. Deeper mist het vermogen om zichzelf uit te dagen, valt in herhaling en heeft net die impuls nodig om dit strakke stramien te doorbreken. Het dansbare Tele waagt zich aan futuristische electronic body music en verkent de poppy new wave kant van het gezelschap. I Wanna Set You In Motion, soms is de boodschap zo eenvoudig. I’m In The Fields Of Love, liefde geven, liefde ontvangen. Het is zo heerlijk als ze compromisloos in alle twijfel losgaan. Het positieve opbouwende Bite staat bij de stilstand stil, jezelf prikkelen om weer gevoel te tonen. Het is allemaal zo logisch, zo vanzelfsprekend, zo 1981, maar ook zo 2023.

Sub, moet je achterom kijken om de toekomst te aanvaarden? Houdt geweld de economie draaiende? Verzacht troost het gebrek of versterkt deze juist dat rotgevoel? Het kakofonische Fame kronkelt zich met sidderende saxofoonblazers hypnotiserend om je heen en is uiteraard een vette knipoog naar de iconische David Bowie held. De keerzijde van het succes en het drugsverval. Een offer voor de mensheid in een martelaarsgedaante. Uiteindelijk is het roem begrip relatief in een kwartier onder te brengen. Everynight is ouderwetse glitter gitaarrock in een new wave outfit. Gewoon met een simpele riff, een blikken beat en verlichtende keyboardklanken. Op het einde volgt een duistere twist. Stel je eens voor dat men Deeper als een stelletje vredelievende positivo’s beschouwt, dat mag natuurlijk nooit.

Het beklemmende Airplane Air is een zwevende kamikaze noodlanding, kijk maar waar het schip strandt. Een volgesmeerde dubbele sandwich met een overdaad aan sausjes, zoetzuur, pepers en andere onnodige ingrediënten. Dan werkt die avontuurlijke mellow Devil-Loc trance dance vervolgens als een verlossende afterparty door. De logica ontbreekt, maar het is een mooi excuus om op Dualbass het nieuwe bandlid Kevin Fairbairn te introduceren. Pressure ontneemt alle vreugde, het speelplezier, de liefde en al het overige genot. Nic Gohl is slechts een bijrijder die de koers van anderen volgt, waaronder zijn vrouw, Deeper en het sociale wereldmankement. Het is gemakkelijk om de schuld bij anderen te leggen, en toch heeft de Pressure afsluiter vooral iets liefs onschuldigs. Careful! heeft alles wat de vroegere postpunk jaren zo opwindend en leuk maakten, behalve een eigen smoel. Deeper is daardoor geen postpunk revivalband maar een regelrechte kopie.