Het had niet veel gescheeld of Turn And Fade was na één minuut alweer uit de cd-speler verdwenen, richting het ronde archief. Ondergetekende kon het toch opbrengen om toch verder te luisteren en gelukkig maar, want wat volgt is een prachtplaat!

Reden van de irritatie is het eerste nummer, All Morning Long. Wie bedenkt het om een album te beginnen met een instrumentale yeehaw-countrysong van bijna drie minuten? Deze track zet de luisteraar helemaal op het verkeerde been. Het nummer is niet slecht en zeker, wat volgt is ook country(rock), maar dan toch echt van een heel ander kaliber. En zo merk je weer eens hoe belangrijk een goede samenstelling van een cd is.

Genoeg gezeurd over het begin, the best is -zoals aangegeven- yet to come. Direct al met titelsong Turn And Fade: de zang die ergens ligt tussen John Prine, Gram Parsons en Freedy Johnston, zeer toegankelijk en pakkende muziek die ook tussen de drie eerdergenoemde heren te plaatsen is en niet te vergeten, een heerlijke samenzang (met Cindy Wasserman).

Wat zeker niet onvermeld kan blijven is het gitaarwerk van Gleason. Of het nou gaat om het solowerk, om de riffs of om het fingerpicking, dat is echt van een hoog niveau. Mooi voorbeeld is het bijna negen minuten durende Pale Blue, waarin hij een solo inzet die doet denken aan Neil Young in zijn jonge jaren…Voor de gitaristen onder de lezers: grote verschil is dat Gleason een echte Telecaster-fanaat is. Dus ja, dat typische (in countrymuziek zo geliefde) snerpende geluid komt veel voorbij.

Net als de pedal steel trouwens, al meteen na Pale Blue op het nummer The Neon And The Wine: een prachtige countryballad, niet alleen door die pedal steel (van Chris Lawrence), maar ook vanwege de mooie samenzang met -opnieuw- Cindy Wasserman.

De twee nummers die volgen (Blue Side Of The World en Radio 1965) zijn weer uptempo, van die nummers die je zin geven om in een cabriolet te stappen en lekker een highway af te rijden. Armpje buitenboord, wind in de haren… Op weg naar een geliefde. Met wie je vervolgens heerlijk kunt zwijmelen bij de ballad die volgt, The Rails Don’t Run Here. Dat is zo’n nummer waarbij je aan het begin al aanvoelt dat het ‘mooi’ wordt, maar je die verwachting uiteindelijk zult moeten bijschaven tot ‘waanzinnig’. In dit geval onder meer door de prachtige aanwezigheid van de accordeon, bespeeld door Debra Tala.

Met The San Joaquin volgt, deze keer wel op zijn plaats, weer wat instrumentaals: een heerlijke countryrocker waar zowel de The Flying Burrito Brothers als The Allman Brothers Band met veel plezier naar zouden hebben geluisterd. Na nog twee fijne ballads eindigt het album met Wishing I Was Here Tonight. Op het ontbreken van vrouwelijke vocalen is het vergelijkbaar is met eerdergenoemde titelsong. En zo eindigt Turn And Fade dus zoals het eigenlijk had moet beginnen.

Achteraf gezegd, had dat eerste nummer ergens in het midden gestaan, dan was het begin van deze recensie verstoken geweest van ook maar enige azijnpislucht. Ach, nu kan de lezer wel worden meegedeeld dat Turn And Fade na één keer luisteren drie sterren kreeg, na twee keer luisteren drieënhalf om tenslotte met vier oprechte en terechte sterren te eindigen.