Waarom zou je aan een formule sleutelen als deze succesvol is. Danko zou het ook niet weten en daarom doet hij het ook niet. Gelukkig maar, want zo is Below The Belt weer gewoon de uitstekende plaat geworden die je mag verwachten van deze macho Canadees.

Was zijn vorige wellicht een beetje te glad geproduceerd voor de fans van het eerste uur, deze gaat op de oude (lees Born A Lion) leest verder. Dus, met de pik vooruit ramt hij er elf absolute ‘cockrock knallers’ uit, die werken op je onderbuik. Zoals altijd belachelijk strak uitgevoerd en aan de ene kant zo scherp als een mes en aan de andere kant zo melodieus dat het om meezingen schreeuwt. Beste voorbeeld van deze winnende combi is (I Can’t Handle) Moderation. De pakkende stuiterriffs zijn om te smullen, net als het vette bas en drumwerk.

De hier en daar melodieuze solo’s hadden wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden. Danko is nu eenmaal geen Ace Frehley. Natuurlijk roept hij hard dat het zijn beste plaat is, maar zeker is dat Below The Belt in de top3 komt van beste Dank Jones albums.