Vroeger zat de Engelse band Creeper in de punk en de hardcore. Nu hebben ze zich voor hun derde album resoluut gehergroepeerd tot een gedistilleerde theatrale goth-rockband die voortaan vooral grootse klassieke rock speelt. Niet toevallig op vrijdag de dertiende laatst is hun ambitieuze Sanguivore uitgekomen, om de wereld te bewijzen dat daarmee hun muzikaal leven een herstart heeft genomen. Met Sanguivore hebben ze nu namelijk twee plaatkantjes vol heel aanstekelijke songs over oprijzende vampieren geschreven, een rock-act waar ze vanaf nu met heel veel inleving mee over-the-top willen. De creepy groepsnaam hadden ze al, maar nu is zelfs de artiestennaam van frontzanger Will Gould voor de gelegenheid passend omgevormd naar William Von Gould

En de sanguivoren uit de titel die staan voor creaturen, weetjewel, die zich voeden met bloed. Creeper volgt op het album een meedogenloze vampierenhoofdvrouw Mercy die in haar reis doorheen een wereld van dood, godslastering en seks op zoek is om iets van haar menselijkheid te herontdekken.
Daarnaast getuigt het album van nog een andere wederopstanding, de terugkeer op de frontstage van vriend-stergitarist Ian Miles, na z’n lange psychiatrische behandeling voor bipolaire stoornis.

Het hele album is bovendien ingeblikt in nauwe samenwerking met producer Tom Dalgety, die eerder ook groten als Ghost en Rammstein bijstond. Voordat Creeper’s symfonische rockopera hier helemaal levensgroot in zijn lange dramatische ouverture openbarst, opent het filmische Further Than Forever eerst nog met wat fijnzinnige John Williams-pianonoten. Maar vooral dan bij al die bombast en grandeur, al die ritmeversnellingen, gitaarsolo’s en ongure spoken-word helemaal richting het Armageddon, daar hoor je overduidelijk aan wie deze plaat is opgedragen: de componist-producer Jim Steinman, waaraan Meat Loaf zowat alles te danken had. Het was immers Will Gould’s en Tom Dalgety’s gezamenlijke liefde voor de man die de doorslag gaf voor het samen in zee gaan voor dit Sanguivore-project.

Het hele bonte Rocky Horror Picture Show-sfeertje zit er na Further Than Forever al goed in, een in optima forma romantisch horroralbum dat evengoed passeert met de nostalgie van een Phantom of The Opera, waarin overigens ook Zijne Creepyness Alice Cooper zich prima in z’n sas zou voelen. Een opwindende single als het geile Cry to Heaven staat al klaar voor de dansvloer, uit de startblokken schiet die als pompende Rammstein en een Till Lindemann in ademnood. Maar gevuld ook met enorme Sisters of Mercy-koorvegen, keyboards en zware synths bij Gould’s stijgende vocals. De furieuze gitaarsolo’s en -riffs vliegen je erbij rond de oren.

Je voorvoelt het dan al aan dat klein inkomende pianoriedeltje, het duistere, met vanuit diepe krochten opwalmende, van sinistere voice-over voorziene Sacred Blasphemy ontaardt helemaal in razende, verschroeiende horrorpunk. Maar al dat stuitend schoffelend heerlijks, da’s toch onloochenbaar weer nog eens helemaal uit de doos van het ouwe Creeper.

Een paar draaibeurten en je weet het, de hoogst bloederige The Ballad of Spook & Mercy zet er voor het eerst even heel weloverwogen en ondubbelzinnig een nodige rem op. Die sublieme sleper heeft bewust de griezelige lyriek van Nick Cave & The Bad Seeds’ Murder Ballads opgezogen. Hoor tijdens het crescendo rijzend volume intussen ook die fraai kabbelende, rustige Metallica-gitaarsolo, naast de voortdurend geweldig naargeestig tekeergaande topzanger ‘Von Gould’.

Ook in de catchy beukend en stuwende hardrocker Lovers Led Astray zit in het ver meedeinend koor, de grimmige fluistering, croonende woede, wentelende synths en de pittige riffs weer die sterk meeslepende eighties-vibe. De dreigend opstartende single Teenage Sacrifice vervolgens, da’s toch gewoon met de wind meehuilen en zo stampend en fors mogelijk doorriffen met, zie daarvoor maar de video, meer dan duidelijke knipogen naar Brian De Palma’s rode wraakengel Carrie. Het vervaarlijke Chapel Gates is weer zo’n wilde rechttoe-rechtaan Greenday-punker waarop tegenwoordig zelfs een gestroomlijnde The Rolling Stones wel zeker tekeer zouden willen gaan.

Het kort instrumentaaltje The Abyss dan, waarop de duisterste kerkorgels opzwellen als nederige opstap naar het decadent in galop dravende single Black Heaven. Lekker morbied uptempobeat, echt een nachtclub-discodansnummer, maar dan ressorterend onder het zwartste van The Sisters of Mercy-eighties.

In de afsluitende tranentrekkende pianoballad More Than Death wordt een macaber liefdeslied herboren, met als altijd Gould’s enthousiaste vocalen vol in de picture, die zich van rustig andante tussen de pathetisch aangeslagen pianoakkoorden helemaal dramatisch weten op te drijven tot in zijn helderste, hoogst mogelijke stemregister.

Sterk dit! Ze hebben er lang aan gewerkt, maar dit is een heel gevarieerde verzameling heel theatrale hits opgetrokken in een vrolijk op vampierenfilms geïnspireerde fantasie-wereld, een helse soundtrack vol muzikale invloeden. Samen creëert een zelfverzekerd Creeper een gedurfd album met daarin een mooi samenhangend melodische sound, heel filmisch en heel Steinman-getint, gelukzalige harmonieën en grandioze bombast, en niet te vergeten die regen van de fraaiste gitaarsolo’s. Een toegewijd spelende band die hier duidelijk met heel veel plezier in de studio stond. Die daarmee ons applaus verdient. Op naar de podia dus met die handel. Maar wacht, eerst komt nog Halloween…