Terug van weggeweest naar een afwezigheid van zeven jaar. Ik kan mij voorstellen dat de fans op deze plaat zaten te wachten, maar na beluistering vraag ik mij af of zij hier blij van worden (de rest van de wereld zou dat sowieso al niet worden, geloof ik). Full Circle komt nergens gedreven over. De enige drijfveer is naar mijn idee dezelfde miljoenen binnenslepen als in de jaren 90, maar ik denk niet dat het met deze plaat gaat lukken.

Het gitaarwerk van Mark Tremonti is heavier dan op voorgaande Creed albums en klinkt in Bread Of Shame af en toe zelfs als Korn. Zelfs Scott Tapp doet moeite om wat minder pathetisch te klinken als voorheen, maar hoe vaak ik het album ook draai, niet één nummer blijft echt hangen (misschien eerste single Overcome en het al eerder genoemde Bread Of Shame). En dat is het hele grote manco aan dit album. Het trucje dat ze iedere keer uithalen is bekend. Heavy beginnen, dan rustig en dan weer knallen. Ieder nummer is bijna op die manier opgebouwd en daarom zijn ze voor het overgrote deel inwisselbaar. Ook de rustigere nummers zijn niet van het niveau wat ze hadden. In een aantal songs klinken ze haast als Hootie and The Blowfish (Away In Silence). De fans zullen geen Higher of een With Arms Wide Open tegenkomen op dit album.

Avontuurlijk was Creed natuurlijk nooit en nimmer werd er van de bekende paden afgeweken, maar ditmaal heeft de band zich er wel heel gemakkelijk van af gemaakt en daarom is Full Circle gewoonweg niet wat je van een comeback zou mogen verwachten. Zelfs niet van een band als Creed.