Je kan nog zo het publiek vanuit het podium omverblazen, met zo’n zelfverzekerde houding en overtuigingskracht de menigte inpakken, als iedereen tevreden huiswaarts keert sta je er als artiest zijnde helemaal alleen voor. In die grote steden ben je dan gewoon een nietig klein personage. Nergens houvast, continu achter de massa aanlopen. Courtney Barnett blijft die leuke grappige indiepopper, die zich met het hoge ogen gooiende Tell Me How You Really Feel definitief op de kaart zet. Maar dan volgt de stilte en het verplicht pandemie binnenhuis blijven. De verhaaltjes schrijven zich niet meer vanzelf uit, omdat Courtney Barnett van achter de geraniums in een glazen huis vensterbankkluizenaars muurbloempje transformeert. De voedingsbodem sterft af, dreigende depressies kloppen als enige bezoeker nog aan de deur, de Australische zangeres laat ze binnen.

Courtney Barnett is zich van het feit bewust dat de woorden uitblijven, en er geen winst uit zinnen te behalen valt. Ze documenteert deze eenzame trieste periode in de keerzijde van het succes; Anonymous Club genaamd. Deze film valt bijna samen met de Things Take Time, Take Time release samen, en wordt door prachtige, krachtige instrumentale passages geïllustreerd. Ook nu is de DVD versie perfect getimed, namelijk gelijktijdig met de End of the Day soundtrack. In eerste instantie lijkt het niet de opzet om deze muzikale werkstukken in een ander context te plaatsen, maar blijkbaar is de vraag hierna zo groot dat deze nu ruim twee jaar later als End of the Day het licht zien. Verwacht dus geen logisch Things Take Time, Take Time vervolg, want dat is het niet. End of the Day is een bladzijde uit een gesloten privédagboek, zonder waardeoordeel, zonder lyrics, pure zelfreflectie, niet meer dan dat. End of the Day is een stukje doodgaan, maar ook de wedergeboorte van het leven.

Het licht zien, de worsteling om die donkere tunneldagen achter zich te laten. In End of the Day kondigt de nacht zich aan. Een vertrouwde medepassagier, maar ook de onwetende vreemdeling. De terugkomende zekerheid, maar ook de opslokkende schaduwen. Waar gaat het mis? Wanneer gaat het mis? Vaak besef je pas midden in die grote onoverzichtelijke puinhoop dat het niet meer goed aanvoelt. Start Somewhere heeft daarom ook geen vooraankondiging, geen inleiding of rustige opbouw. Courtney Barnett plaatst je direct confronterend in de barre omstandigheden, de zwaarmoedige gemoedsstemming. De zeurende verdovende Start Somewhere drones zijn verstikkend, de eerste pagina van het zelfredzaamheidswerkboek, waarbij tegenslagen enkel versterkt aanvoelen. Als teksten uitblijven, is het de taak van de gitaar om de gedachtes te verantwoorden. Met die opdracht legt het instrument de gevoelsaders bloot. De enige overige constante factor is Stella Mozgawa, de drummer van Warpaint, die als medecomponist en muzikant haar bijdrages levert.

Aarzelend fragmentarisch disfunctionerend, Life Balance geeft perfect die lege gemoedstoestand weer. Laten we het zo stellen, in het leven van Courtney Barnett ontbreekt op dit moment die balans, hervinden en herwinnen, daar draait het om. First Slow, traag, stapje voor stapje controlerend. De kronkelende folky A to B ontdekkingstocht zet zich in. Het dromerige gitaarspel breekt een weg door de muurvaste donderwolken heen. (Electricity), plug in, versterk de testfase en ontlaadt. Doorbreek de futuristische Two Circles Reflecting droomtoestand door het heden te accepteren. Dan pas bereik je op End of the Day die verlichtende troost. Het mediterende Oosterse Floating Down ontplooit zich als een mindfulness bewustwording, opeens is er weer ruimte voor het kleine genieten.

Spring Ascends opent de gesloten afwendende ogen, maakt klankkleuren helderder, duidelijker en zichtbaarder. Intro als tweede kans, lawaaierig reseen, chaotisch rustig. B to C toonladders zetten de klim naar de top in, het onbereikbare ligt binnen handbereik. Like Water is al aardser, meer down to earth. De bloedtoevoer trombones spoelen zich in River schoon, zonlichtwarmte versoepelt de geopende doorgangen. Get On with It. Ik heb er de volste vertrouwen in dat Courtney Barnett zich herpakt. Sterker nog, waarschijnlijk heeft ze deze periode allang afgesloten en genoeg nieuw materiaal geschreven. Vergeet niet dat we twee jaar geleden nog volop in die coronagekte bivakkeerden. Eternity Repeat, kwetsbaar deze ellende overleven. Leer je van gemaakte fouten en kom je er sterker uit? De tijd zal het uitwijzen.