Courtney Barnett
Tell Me How You Really Feel
Bartnett kroont zichzelf al enkele platen lang tot een van de meest illustere indierocksongschrijfsters die deze planeet rijk is. Move over PJ, hallo Cat Power. Met elk album voegt ze telkens weer iets bijzonder toe aan een al bij voorbaat apart oeuvre. De Australische wéét immers hoe ze muziekfans moet verblijden met spitsvondigheden.
Zo indringend haar blik is op de albumhoes, zo indringend zijn de songs op Tell Me How You Really Feel. De klemtoon ligt zowel op het gevoelsmatige, als op de échtheid. Zeg het nu eens hoe het allemaal écht zit, zonder de boel allemaal te zitten beduvelen. Niet toevallig komen haar lange tijd bijeengesprokkelde liedjes dan ook uiterst direct en heel openhartig binnen.
Tot op zekere hoogte bekritiseert la Barnett alles wat te maken heeft met hypocrisie, niet in het minst alles wat te maken heeft met het www en met sociale media. Wie de tracklist overloopt, herkent zo dat de Aussie vooral een repertoire aan gevoelens openbaart. Hoop in de wat heerlijk bluesy rammelende opener Hopefulessness – gestaag opbouwend tot een eerste hoogtepunt, sociale mediahypocrisie in Endless, Faceless en algehele woede in het voor zich sprekende punkmomentje I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch dat net niet op twee minuten afklokt. Een beetje zoals Pearl Jam z’n Lukin’ momentje had op ‘No Code’.
Tijdens andere momenten lijkt de storm wat te liggen en klaart het wat op. Met fris en prikkelend, afwisselend naar lente en zomer geurend luistervoer dat luistert naar City Looks Pretty als exponent daarvan. Of neem de rust die uitgaat van het zondags zalige Sunday Roast. Misschien wel dé naakte kern van het album echter is het niets verhullende Crippling Self Doubt And A General Lack Of Self Confidence. Wat een songtitel zeg, al lijkt de Australische er vooral mee aan te willen geven dat ook zij al te menselijk is en zichzelf geconfronteerd ziet met al haar twijfels en demonen.
Niet alle songs op Tell Me How You Really Feel zijn even sterk. Het al bij al aardige Charity bijvoorbeeld rammelt net iets te voor de hand liggend weg, zoals een afleggertje van Pavement dat zou doen. Ook elders duikt die associatie op. Maar ook met Cat Power deelt ze wat: neem er maar het prettig charmante Need A Little Time bij, zo’n akoestische song die toch voldoende power en punch heeft om de luisteraar(s) te vloeren.
Met haar nieuw album wil Barnett een houvast bieden bij erg uiteenlopende gemoedstoestanden, van opgewekt en blij tot ambivalent (Walking On Eggshells brengt Bettie Serveert in herinnering, Need A Little Time) en onmachtig (wat een ontsporende gitaarsolo tijdens Help Your Self). Fijn en goed in het oor liggend album. Hopelijk zien we ze gauw terug op een zomerfestival of in een concertzaal naar keuze.