Je ontwaakt na een zware lange nacht. Met heel veel pijn en moeite lukt het je om het lawaaierige koffiezetapparaat op te starten. Buiten worden krijsende kinderen door ochtendhumeurige moeders naar school gebracht. De passerende vuilnisman fluit zoals gewoonlijk weer hetzelfde flauwe deuntje. Oh mijn God, het is weer zo’n depressie opwekkende dag zoals altijd, die zal eindigen in een vertrouwde veilige donkere nacht. En dan verdwijnen de bekende geluiden, de gehoopte stilte domineert. Het gemis van de dagelijkse sleur en de steeds terugkomende herrie neemt alleen maar toe.

Het voortbestaan van Courtney Barnett wordt ontregeld als die vertrouwde chaos wegvalt. Haar liefdesleven stagneert en de met humor gevulde teksten worden steeds ironischer om vervolgens in bijtend sarcasme te vervallen. De zelfspottende luchtigheid is totaal verdwenen en heeft plaats gemaakt voor therapeutisch het verdriet van zich afschrijven. Liefdesbrieven gericht aan haar voormalige partner Jen Cloher, die nooit haar brievenbus bereiken, maar als bijlage in tekst blad bij Things Take Time, Take Time terug te vinden zijn. De scherpte zit hem meer in het confronterende karakter.

Het doeltreffende Sunfair Sundown offert het ruim bevriende studentikoze leventje op voor de eenzaamheid van zelfstandigheid. Trots open je de deur van de eerste eigen woning, waarbij die klik in het sleutelgat de leegte van het nieuwe bestaan aangeeft. Things Take Time, Take Time, de verslaglegging van een glazen huis vensterbankkluizenaar, waar de ramen al vroeg in de ochtend beslaan, en er kleine hartjes in de condens getekend worden.

Het dromerige ouderwetse gitaargrunge rockende Rae Street is het nostalgische verlangen naar het pre-corona tijdperk. Op deze eerste single van Things Take Time, Take Time overheerst de melancholische invalshoek van een vertraagde wereld. De stevige punkrock teksten die het pakkende Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit zo lekker domineerden verdwijnen in de prullenbak, en er is tevens geen plek meer voor de donkere intimiteitssoul indiesongs die zo heerlijk het sfeervolle Tell Me How You Really Feel vullen.

Het in laag na laag opbouwende Turnig Green is het hoogtepunt van de plaat. Kille trage synthesizers worden ingehaald door de laag afgestemde bas, die daar als krautrock sneltrein doorheen draaft. Heerlijke psychedelische gitaarexplosies en jazzy toetsenwerk geven het een Bowie Station to Station tintje. Het onkruid en de bloem, die zich in alle schoonheid uit de achtergelaten rotzooi ontwikkeld. De herfst van het leven die in de vernieuwende lente tot ontplooiing komt. Opbloeiend escapisme.

Muzikaal optimisme stabiliseert het negativisme in de klaagzang van het zwart wanhopige If I Don’t Hear from You Tonight, en geeft het net die vrolijke twist welke verder zo sterk afwezig is. Misschien moeten de manische uitspattingen van Courtney Barnett juist afgeremd worden om zich staande te houden in de hevige veranderende maatschappij. Misschien is de psychologische rol van haar nieuwe muzikale maatje Stella Mozgawa wel groter dan verwacht. De Warpaint drummer zorgt met het relaxte blikkerige down to earth tempo voor de nodige diepgang, die ze hier en daar nog verfraaid met vintage keyboardpartijen.

Eigenlijk verandert er weinig in de voordracht van Courtney Barnett, maar doordat de gitaar naar de achtergrond verdrongen is klinken de neurotische woorden wel een tikkeltje saaier. Als dan ook nog eens verveling en liefdesverdriet de hoofdthema’s zijn, maak je het jezelf wel heel erg lastig. Een verwerkingsplaat staat niet altijd voor kwaliteit garant, ik mis hier toch wel die vlijmscherpe woordkunsten.