Je ontwaakt na een zware lange nacht. Met heel veel pijn en moeite lukt het je om het lawaaierige koffiezetapparaat op te starten. Buiten worden krijsende kinderen door ochtendhumeurige moeders naar school gebracht. De passerende vuilnisman fluit zoals gewoonlijk weer hetzelfde flauwe deuntje. Oh mijn God, het is weer zo’n depressie opwekkende werkdag zoals altijd, die in een vertrouwde veilige donkere nacht eindigt. En dan verdwijnen de bekende geluiden, de gehoopte stilte domineert. Het gemis van de dagelijkse sleur en de steeds terugkomende herrie neemt alleen maar toe.

Het voortbestaan van Courtney Barnett raakt ontregeld als die vertrouwde chaos wegvalt. Haar liefdesleven stagneert en de met humor gevulde teksten worden steeds ironischer om vervolgens in bijtend sarcasme te vervallen. De zelfspottende luchtigheid is totaal verdwenen en heeft voor therapeutisch het verdriet van zich afschrijven plaatsgemaakt. Liefdesbrieven gericht aan voormalige partner Jen Cloher, die nooit haar brievenbus bereiken, maar als bijlage in tekstblad bij Things Take Time, Take Time te vinden zijn. De scherpte zit hem meer in het confronterende karakter. Het doeltreffende Sunfair Sundown offert het ruim bevriende studentikoze leventje voor de eenzaamheid van zelfstandigheid op. Trots open je de deur van de eerste eigen woning, waarbij die klik in het sleutelgat de leegte van het nieuwe bestaan aangeeft. Things Take Time, Take Time, de verslaglegging van een glazen huis vensterbankkluizenaar, waar de ramen al vroeg in de ochtend beslaan, en er kleine hartjes in de condens getekend worden.

Het dromerige ouderwetse gitaargrunge rockende Rae Street is het nostalgische verlangen naar het pre-corona tijdperk. Op deze eerste single van Things Take Time, Take Time overheerst de melancholische invalshoek van een vertraagde wereld. De stevige punkrock teksten die het pakkende Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit zo lekker domineren verdwijnen in de prullenbak, en er is ook geen plek meer voor de donkere intimiteitssoul indiesongs die zo heerlijk op het sfeervolle Tell Me How You Really Feel een weg vinden.

Het laag na laag opbouwende Turnig Green is het hoogtepunt van de plaat. Kille trage synthesizers worden door de laag afgestemde bas ingehaald, die daar als krautrock sneltrein doorheen draaft. Heerlijke psychedelische gitaarexplosies en jazzy toetsenwerk geven het een Bowie Station to Station tintje. Het onkruid en de bloem, die zich in alle schoonheid uit de achtergelaten rotzooi ontwikkeld. De herfst van het leven die in de vernieuwende lente tot ontplooiing komt. Opbloeiend escapisme. Muzikaal optimisme stabiliseert het negativisme in de klaagzang van het zwart wanhopige If I Don’t Hear from You Tonight, en geeft het net die vrolijke twist welke verder zo afwezig zijn.

Misschien moet Courtney Barnett de manische uitspattingen juist afremmen om zich in de hevige veranderende maatschappij staande te houden. Misschien is de psychologische rol van haar nieuwe muzikale maatje Stella Mozgawa wel groter dan verwacht. De Warpaint drummer zorgt met het relaxte blikkerige down to earth tempo voor de nodige diepgang, die ze hier en daar nog met vintage keyboardpartijen verfraaid. Eigenlijk verandert er weinig in de voordracht van Courtney Barnett, maar doordat ze de gitaar naar de achtergrond verdringt klinken de neurotische woorden een tikkeltje saaier. Als dan ook nog eens verveling en liefdesverdriet de hoofdthema’s zijn, maak je het jezelf wel heel erg lastig. Een verwerkingsplaat staat niet altijd voor kwaliteit garant, ik mis hier toch wel die vlijmscherpe woordkunsten.