Doordat Conchúr White werkzaam in de zorg is en mentaal afhankelijke jongeren in hun problematiek begeleidt, ervaart hij van dichtbij dat er vooral behoefte aan geluksverhalen is. I Did Good Today optimisme van een geslaagd moment tussen het veelvoud aan misstappen. Een positieve wending maakt iemand sterker en doorbreekt de grauwheid die de maatschappij in een dominerende greep houdt. Het folky Rivers herplaatst zich in de uitzichtloze verslavingsdrang die hij op zijn werkveld tegenkomt en door enkel een brok puin te verleggen, ontstaan er nieuwe toegangswegen.

Uiteraard is de Ier zich van het feit bewust dat hij geen wereldverbeteraar is, maar het helpt natuurlijk wel. Buiten dat inzicht bezit de singer-songwriter het vermogen om beeldende triphop songs te maken die je met een glimlach betoveren en de starheid doorbreken. Hiermee verzet hij zich tegen de verhardheid van de dominante postpunk en de grimmige folk vertellingen waarmee Ierland zich momenteel mee op de kaart zet. Een beetje spelen met surrealistische invalshoeken kan geen kwaad, zeker niet als je deze aan warme jeugdherinneringen koppelt.

Schept Conchúr White dan een plastic fantasierijk waarin alles mogelijk is? Nee, de binding met het heden is van groot belang. Hij biedt geen hoop en troost, maar laat de toeschouwer wel weer opnieuw in dromen geloven. Een idealisme dat ooit zijn voedingsbodem in de kinderjaren vormt, maar dat steeds verder aan kracht verliest. Conchúr White ontgint die landbouwgrond, want onder die harde leemlaag bevindt zich genoeg vruchtbaarheid. We creëren leven uit een dood omhulsel en sprokkelen het afgeschreven Deadwood hout bijeen en schenken deze aan de aarde terug.

Met het bejubelend triomfantelijke zorgeloze The Holy Death kerstklokkenspel schopt hij wel tegen de heilige huisjes aan. Het is de opzet om deze als een winterse sneeuwbol wakker te schudden, juist niet om ze onnodig omver te walsen. De lente wenkt, we ruimen de rotzooi op en beginnen de dag met een schone lei. Het nachtelijke Righteous (Why Did I Feel Like That?) bekritiseert het opgelegde fundamentalisme en verslechtert het onderscheid tussen goed en kwaad. Staat religie boven God of zoekt het overkoepelende orgaan noodgedwongen zijn heil op de achtergrond in de luwte op.

Het emotionele fragiele Swirling Violets titelstuk staat met de diepgaande cellopartijen voor die nieuwe doorstart. Waarom een bucketlist met onmogelijke opdrachten opstellen als er genoeg winst uit de directe nabijheid te behalen valt. Waarom onnodig naar de horizon staren als je geliefde naast je op diezelfde lijn staat. Het verdriet zit hem in de te vroeg afgesloten Fawn liefdesromances en de innerlijke demonenstrijd welke zich met het ondergeschikte luchtig uitdragende The Women in the War voedt. Vrouwen houden langer de schijn op, terwijl hun mannelijke evenbeelden nietsvermoedend de dagelijkse gang van zaken oppakken.

Misschien zit die eenvoud wel in eenvoudige poppie liefdesliedjes. In het houden van, verspil je nooit veel woorden, omdat het gevoel al genoeg zegt. Misschien zit het juist in die vrouwelijke zachtheid, waarmee Conchúr White zich van zijn mannelijke collega’s onderscheidt. Misschien is er juist behoefte aan een nuchtere kijk op het geheel. Misschien is Conchúr White er enkel op uit om de luisteraar te vermaken en onbewust een stukje zelfbewustwording cadeau te geven. Of misschien levert de zanger in het begin van het jaar al een van de leukste debuutalbums van 2024 af en kost het enkel nog wat tijd voordat dit daadwerkelijk doordringt. Swirling Violets is net te toegankelijk voorzichtig om van een meesterzet te spreken, maar zeker een prima aftrap van deze jonge Ierse liedjesschrijver.