Coach Party is vanaf 2019 druk in de weer met het uitbrengen van singles en EP’s. Zijn de uit Isle of Wight afkomstige indie punkrockers zich bewust van het feit dat ze deze songs ook gewoon op een volwaardige debuutalbum kunnen bundelen? Killjoy ziet nu eindelijk het licht, maar de verrassing is er ondertussen wel een beetje van af. De helft van het aanbod is dus al eerder verschenen, het neemt niet weg dat Killjoy een leuke plaat is geworden. Een typisch gevalletje van het feit dat voorgangers het al eerder en beter gedaan hebben. Maar soms heb je gewoon behoefte aan iets opbeurends om al die harde grijze postpunk depressies mee weg te spoelen.

Killjoy is het eindresultaat van een verfrissend energiebooster recept. Pakkende korte maximale drie minuten durende krachtexplosies. Girlpower rock volgens het jaren negentig principe met een duidelijk uitsprekend boegbeeld. Het is gemakkelijk en duidelijk om het daar vooral op te houden. Coach Party brengt een aangename mix van stuiterende What’s the Point in Life postpunk, gemeende Parasite grunge boosheid en wegzwevende Born Leader shoegazer dreamnoise. Dit alles met een lichtvoetige poptwist en een hoog Britpop gehalte. Laten we het zo stellen, de Isle of Wight achtertuin festival beleving oefent een grote invloed op de sound uit. Natuurlijk zorgt de supportrol bij acts als Wet Leg, The Amazons, Queens of the Stone Age voor de nodige inspiratie en podiumervaring. Ik ben in ieder geval prettig gecharmeerd door de veelzijdige vocale mogelijkheden en zelfverzekerde attitude van Jess Eastwood.

Jess Eastwood die zich in What’s the Point in Life afvraagt wat de zin en de onzin van het leven is. Uiteindelijk gaan we toch allemaal dood. Geen optimistische opener, wetende dat de song oorspronkelijk de We’re All Gonna Die titel meekrijgt. Bitter, zeker wel, maar de boodschap daarachter is dat je juist het maximale uit je leven moet halen. Zwartduister doemdenkend jeugdsentiment in volwassen realisme gekneed. Het naïeve Born Leader voedt zich met zelftwijfel en zelfmedelijden, door aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Het slaat tevens op die onbereikbare rocksterrenstatus. Hoe hard je ook je best doet, je zal altijd in de schaduw van die persoonlijke helden staan. Uiteindelijk leer je om jezelf te accepteren, dan volgt de omgeving ook wel. Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend, al wijst de praktijk vaak anders uit. Het zijn de terugkomende onderwerpen waar elke tienergeneratie mee dealt. Gelukkig is er ook nog ruimte voor de Hey Baby liefde, om de zwaarte te verlichten.

Het agressieve Parasite schopt tegen vervelende zuigfiguren aan. Micro Aggression versterkt dit kleinerend gevoel voor zieke kwetsende humor. Binnengehouden woede die vervolgens tot een gewelddadige uitbarsting komt. De irritatiegrens is bereikt, tijd om je gelijk te halen. Ook het venijnige All I Wanna Do Is Hate schrijft vanzelf die opgekropte woede van zich af. Gemeende melancholische Be That Girl en Always Been You zolderkamertjes tragiek van would be skatergirls die hun identiteitscrisis proberen te overwinnen. Je hebt bands als Coach Party nodig om jezelf te ontplooien, vervolgens stap je de grote wijde wereld in. Hopelijk groeit Coach Party met het publiek mee en is het een blijvertje, ze verdienen het.