Het zou in en in triest zijn als de Popronde door de landelijke politieke keuzes een flinke douw naar rechts krijgt en van haar voetstuk kantelt. Een gemiste kans met onomkeerbare gevolgen. Zonder subsidies is het voortbestaan onzeker en is het zonde als jong talent niet meer de mogelijkheid krijgt om zich te etaleren. Neem als voorbeeld het vanuit Brighton opererende postpunk gezelschap CIEL, die dan amper bestaansrecht heeft. Maar Brighton ligt toch aan de Britse zuidkust? Dat klopt, zangeres Michelle Hindriks begint dit veredeld soloproject in Leeuwaarden, gooit hoge ogen tijdens de 2017 editie van de Popronde, waardoor ook het buitenland interesse in haar toont en ze bewust de keuze maakt om te verhuizen.

De in 2022 verschenen amper twee minuten durende single Baby Don’t You Know krijgt veel airplay op BBC 6 Music. Als dat balletje eenmaal gaat rollen volgen ook de Nederlandse radiostations. Zo werkt het nou eenmaal, we richten ons net teveel op het buitenland, waardoor we met regelmaat achter de feiten aanlopen. Ondertussen is CIEL dus allang geen binnenlands product meer en bestaat het drietal verder uit de uit Spanje afkomstige gitarist Jorge Bela Jimenez en de Britse drummer Tim Spencer. Michelle Hindriks staat als een zelfverzekerde powervrouw op het podium en plaatst zich hiermee tussen iconen als Kim Gordon, Kim Deal, D’arcy Wretzky en Melissa Auf der Maur. Toevallig zijn dit net als Michelle Hindriks allemaal bassisten.

De Not In The Sun, Nor In The Dark EP volgt al snel de Baby Don’t You Know single op. Afgelopen zomer verschijnt het Make It Better kwartet, welke nu een vervolg in de Rather Be Alone EP krijgt. Gemakshalve zijn deze laatste twee op Bandcamp samengevoegd, ik beperk mij tot de Rather Be Alone tracks. Tijdens de komende tournee door Frankrijk en Groot Brittannië pieken ze regelmatig als headliner op de affiches. Helaas staan ze dan niet in Nederland geprogrammeerd, dus een beetje extra response kan daar misschien wat verandering in brengen.

Rather Be Alone is een schreeuw om aandacht, niet alleen muzikaal, maar zeker ook op het privégebied. Het verzet tegen de individualistische normalisatie. Kwaadaardige onbetrouwbare projectielen welke zich in de handen van CIEL tot een viertal aan ontmantelbare clusterbommetjes laten kneden. Met de gitaar in alarmfase een afgestemd lanceert CIEL het jankende Circles intro. Heerlijke lawaaierige stoere indierock met een hoog duister postgrunge gehalte. Een zelf reflecterende song over de zinloosheid van een vastlopende haatliefde relatie en de paniek om alleen over te blijven. Michelle Hindriks in de rol van een boze rockchick, maar zich tevens kwetsbaar ondergeschikt in de mannenmaatschappij opstellend.

De verdovende Pictures noise krijgt al snel door een op dreef zijnde Tim Spencer een energieke adrenaline druminjectie toegediend. Living The Fast Way, documenteer momenten alsof je jouw laatste dag leeft. Het destructieve jaren negentig karakter sijpelt door de songstructuren heen. In de futuristische Shut In My Body surfgekte is de adem van de Pixies tastbaar. Hoe voelt het om met een onnavolgbare gedachtegang opgesloten in je eigen lichaam te zitten? Nou, niet echt prettig dus. Vrijwel iedereen doorloopt zo’n tienerangst periode waarbij men de controle over het eigen handelen kwijtraakt en een vreemdeling je vanuit de andere kant van de spiegel aanstaart. Talk aanvaart het gebrek aan contact door jezelf wijselijk de mond te snoeren. CIEL denkt niet in oplossingen, voorlopig zijn ze nog vooral zichzelf aan het ontdekken, en hebben daar de handen vol aan.