Na hun indrukwekkende eerste EP Agony & Opium is er rond Christian Mistress een kleine hype ontstaan. Met Possession levert het 5-tal haar debuut album af en wat blijkt? Deze is nog veel indrukwekkender dan de voorganger.

Wederom is het NWOBHM wat de klok slaat, maar ook de eerste lichting US speedmetal bands zoals Bitch en Znöwhite hoor je terug in de invloeden. Natuurlijk omdat beide bands ook een zangeres hadden. Christine Davis heeft een apart stemgeluid, beetje doorleeft, beetje onderkoeld en heel erg jaren 70. In combinatie met de opeenstapeling van metalriffs en flitsende solo’s geeft dat een aparte gewaarwording. Vooral ook omdat haar stem zo vooraan in de mix zit.

De productie van dit album zal door velen wellicht niet oké gevonden worden. Ook daarin is de band 30 jaar terug gegaan. Waar tegenwoordig alles op dit vlak mogelijk is, lapt deze band dat aan hun laars en laten ze Possession zo retro mogelijk klinken. De analoge productie klinkt gortdroog en zal als een warme deken voor de oudere metalfans aanvoelen.

Alle nummers zitten erg goed in elkaar, de gitaartandem Maclain / Sparbel is er één uit het boekje. De riffs vliegen de luisteraar om de oren evenals de geweldig melodieuze solo’s. Daarnaast zit ieder nummer vol met tempo wisselingen en goeie breaks.

Op Relapse, het label voor progressieve benadering van metal is de band natuurlijk een vreemde eend in de bijt, maar als je het bekijkt vanuit het eigenzinnige karakter, horen ze dubbel en dwars op dit kwaliteitslabel thuis. Possession grijpt terug op metalhistorie, brengt geen nieuwe inzichten, maar is wel een verzameling ijzersterke songs en zal daarom zeker in jaarlijstjes verschijnen.