Met hun derde Stuffed & Ready bandalbum benadrukt Cherry Glazerr waarom de jaren negentig zo leuk waren. Het is een aangename mix van dreampop exotica, filmische triphop, postpunk melancholica, elektronische noiserock en stevige grungegitaren. De niet onopgemerkte Clementine Creevy schreeuwt haar frustraties van zich af en verzekert haar financiële zekerheid met modellenwerk. Cherry Glazerr is ondertussen een mooie bijverdienste, voor het geld hoeft ze het niet meer te doen. Toch blijft ze haar eerste liefde trouw en besluit ze voor de opvolger verder terug in de tijd te gaan en zich meer op het jaren tachtig geluid te richten. Door het luchtige karakter vergeet je bijna dat I Don’t Want You Anymore eigenlijk een regelrechte scheidingsplaat is.

Een nieuwe plaat, een nieuwe bandsamenstelling. Cherry Glazerr verslijt haar bassisten sneller als seizoenkleding. Voor Devin O’Brien is dit kortstondige avontuur al snel voorbij, Sami Perez staat al klaar om die vrijgekomen plek op te eisen. Drummer Tabor Allen bewijst al jaren dat hij een constante zekerheid vormt, maar de aandacht gaat vooral naar de trauma verwerkende Clementine Creevy uit. Met het veelvoudige keyboard gebruik ligt het accent minder op de desperate gitaar zwaarte. Niet dat de frontvrouw al haar kwelgeesten overwonnen heeft. Door het gebrek aan voorwaardelijke liefde en de aanwezigheid van valse beloftes straalt het wantrouwen van I Don’t Want You Anymore af. Ze heeft een heftige periode achter de rug waarbij ze voormalige Cherry Glazerr bandlid Sean Redman van verkrachting beschuldigt. Deze bassist zet hierdoor noodgedwongen een streep door zijn huidige carrière bij The Buttertones, omdat het platenlabel de band direct laat vallen. Over haar huidige relatiesituatie tast men in het duister, en misschien is het in het geval van Clementine Creevy ook beter om voortaan privé en werk gescheiden te houden.

I Don’t Want You Anymore verklaart de woede, de onmacht en de daaruit voortvloeiende tegenslagen door deze met liefde te overvoeden. Het kleine Addicted to Your Love gitaarliedje is een mooi fijn voorbeeld dat de liefde ook verslavend kan werken. Het prille geluk laat de zon in haar leven intenser schijnen en prikkelt net zo goed het schrijverstalent. Het korte dromerige Addicted to Your Love introduceert het hervonden geluid en benadrukt nogmaals hoe deze wisselwerking met muziekbeleving samengaat. Warmte zet zich in kleurige new wave en uitnodigende synthpop klanken om, terwijl kilte juist om een grunge depressie en postpunk treurnis aanpak vraagt. Addicted to Your Love is het breekpunt met het verleden en maakt zich voor een hoopvolle toekomst klaar.

Toch is de liefde ook een beetje van binnen doodgaan. Je offert een stukje eigenheid op door deze emoties met iemand anders te delen. Het zeer verdovende Eat You Like a Pill postpunkstuk cremeert haar oude persoonlijkheid en biedt spottend de asresten onder de aasgierige aanwezigen aan. Ook het licht provocerende flirtende poppy Bad Habits speelt tevens op deze zinsbeleving in. Clementine Creevy bewapend zich als een femme fatale met haar sensualiteit in de aanval modus. De zangeres durft zich weer vrouw te voelen, uit te dagen, te houden van. De elektronica legt er een pluche nachtclub zijdeglans overheen en camoufleert de donkere dagen van weleer. Dat de frontvrouw beseft hoe ze zich op de voorgrond kan plaatsen weten we allang, dat diva gedrag verwerkt ze nu ook in de songs. Vaak getuigt dit van arrogantie, maar in het geval van Cherry Glazerr is het een mooie waardige toevoeging.

Het sexy funkende bijna goddelijke aanbiddende Ready for You heeft nog wel die explosieve gitaaruithalen. Cherry Glazerr is het zeker niet verleerd en een song als deze leent zich hier prima voor. De liefde, de afdwingende steeds maar koortsig terugkerende liefde, wat is het toch een complex iets. Afstoten of aantrekken. Ook het donkere Touched You with My Chaos speelt met hard en zacht en sluit nog bij het eerdere Cherry Glazerr werk aan. Door de destructieve noise en het illustratieve strijkersgeweld heen zijn vlagen aan uitwaaiende The Cure gitaarlijnen hoorbaar, waarmee ze weer die eighties binding opzoekt. De Soft Like a Flower hardheid roept vooral bij Clementine Creevy vraagtekens op. Elke in de huid gekrast litteken geeft een verloren gegaan moment aan. Ze is een gevangene in haar eigen lichaam die als een veroordeelde haar vastzittende dagen uittekent. Shattered, maar sterker dan ooit terugslaan.

Bitterzoete Sugar duisternis tot de naakte ik uitkleden. De gitaar als een gebeten hond laten janken, en deze vervolgens gemeen op de staart natrappen. Het is van pure noodzaak om bij het jazzy smoezelige dromende Golden te komen. Weer liefhebben, opnieuw beminnen, veroveren en als een wraakzuchtige zwarte weduwe verteren en verorberen. Het dansbare Wild Times heeft een heerlijke New Order vibe. Echt origineel heeft Cherry Glazerr nooit geklonken, waarom jezelf opnieuw uitvinden als je genoeg bruikbaar gerecycled materiaal tot beschikking hebt? I Don’t Want You Anymore identificeert zich met de gemoedstoestand van Clementine Creevy. Er is nog een lange weg te gaan. De eerste dwarsliggende stenen zijn verlegd, het stroomt weer, het ademt weer, nu nog gericht de koers bepalen.