Voor een band zo geworteld in traditie als Cha Wa uit New Orleans is de totstandkoming één nogal ongewone. De oprichter is namelijk drummer Joe Gelini, die na een indrukwekkende workshop van New Orleans  jazzdrummer Idris Muhammad op Berklee College te Boston pas doorhad waar hij zijn muzikale focus wilde leggen, namelijk de ritmes die voornamelijk te vinden zijn bij de traditionele Mardi Gras carnaval indianenstammen.

Na zijn studie vertrok hij naar de stad en kwam al snel in aanraking met Big Chief Joseph ‘Monk’  Boudreaux, wie zowel met de stam The Wild Magnolias (onder leiding van Bo Dollis) als zijn eigen stam The Golden Eagles veelvuldig muziek opnam. Om een lang verhaal kort te maken: Boudreaux zijn kleinzoon J’Wan en zoon Joseph Jr. zetten de Golden Eagles traditie voort. Een logische stap dus dat juist zij belangrijk waren bij de start van Cha Wa met de typerende indianen chants.

My People is het derde album van Cha Wa, waarbij opvalt dat J’Wan slechts een enkele keer opduikt en Jr. dus de hoofdvocalist is geworden. Al is dat bij Cha Wa een rekbaar begrip, want songs als Uptown, Firewater en de live opgenomen cover Shallow Water (een eerbetoon aan zowel Bo Dallis als Big Chief Boudreaux) laten een vocale oorlogsvoering horen vol vraag-antwoord dynamiek. Het laat de andere indianenstammen met veel bravoure weten: “we komen er aan” , wat ook de betekenis is van Cha Wa in “slang” termen.

Andere vocale hoogtepunten zijn de totaal onverwachte, rauwe soul met vocalen van Anjelika Jelly Joseph (een graag geziene gast bij onder andere New Orleans funkband Galactic) en een cover van Bob Dylan zijn Masters of War door bluesgitarist en –zanger Alvin Youngblood Hart. Het is voor liefhebbers en nieuwsgierigen van deze muziek en zijn cultuur zeer aan te raden om je eens te verdiepen in de geschiedenis van Mardi Gras en de rol van de indianen hierin. Het helpt mee om dit album op tekstueel vlak beter te kunnen begrijpen, zoals alles rond de track Wildman bijvoorbeeld.

Gelukkig is er ook zonder deze voorkennis muzikaal genoeg te genieten. Naast indianen chants hoor je rauwe funk met knipogen naar The Meters in Bow Down, een stevige scheut blazersorkest  à la Rebirth Brass Band in My People en Galactic-achtige hiphop in Second Line Girl . Onderwijl geven gitaren het geheel ook nog een stevige rockinjectie en zijn zoals gezegd de blues en soul ook nooit ver weg.  Al met al een muzikaal feestje dat toch echt enkel uit New Orleans kan komen:  de traditie, de cultuur, de eigenzinnige- en vloeiende samensmelting van zoveel verschillende  muzikale elementen!

Cha Wa levert met My People slechts een traditionele- en muzikale voortzetting in een fris en modern jasje. Maar als dat jasje zo lekker zit en vooral veel vreugde en positieve energie geeft mogen ze zeker nog wel even doorgaan. Een dubbele dosis van dat recept kunnen we in deze tijden namelijk wel gebruiken.