Zes jaar geleden wordt er ergens in Amsterdam de basis voor de donkere indie sound van Blue Crime gelegd. Schuchtere geluidscollages doordrenkt met nachtbrakers romantiek en duistere postpunk adoraties openbaarden zich hoopvol aan het front. Het vrouwentrio introduceert zichzelf als moonpop. Een aangemeten benaming die nog het beste weergeeft waar de band voor staat. Muziek die het beste tot zijn recht komt als de nacht ontwaakt, en de dag in slaap gewiegd wordt.

De TYR EP volgt in 2017, en is zo broeierig als een dampende zomernacht, waar verbleekte lichamen de buitenlucht trotseren om zich vervolgens tegen de ochtend weer in een veilige afgesloten omgeving op te sluiten. Voor Alexandra Duvekot is dit een bunker, waar ze in alle rust aan een volwaardige opvolger werkt. De twee compagnons Floor van Dijck en Liú Mottes zijn ondertussen vertrokken en hebben plaatsgemaakt voor nieuwkomers Dennis Duijnhouwer, Jochem Baelus en Lucy Kruger plaatsgemaakt.

Zwanger van verse ideeën wordt de stenen beschermplaats tot toekomstige broedplek omgedoopt. I’m Afraid We Became One blijkt een moeilijke onvoorspelbare bevalling. Het geesteskindje van Alexandra Duvekot blijft voorlopig aan haar kraambed gekluisterd. Vanwege de wereldwijde Corona crisis is het niet mogelijk om de liefdesbaby aan het publiek te presenteren. De band zit noodgedwongen binnen, terwijl ze er nu helemaal klaar voor zijn om de duisternis te ontvluchten.

Er zijn ondertussen ook een aantal aardedonkere wolken voor het sterrenlichaam geschoven. De harmonische opzwepende titelnummer I’m Afraid We Became One samenzang heeft het verstikkende van een maansverduistering. De zagende instrumentatie geeft het een psychedelisch lomp noise randje mee. En wat komt die dragende bas al direct hard binnen zeg!

Met een gevoel voor nostalgie wordt er in het verleden gedoken. Gehuld in denkbeeldige wijde zwarte gewaden huilen we naar de maan. Het bloeddorstige weerwolf wezen op de door Jan Hamstra getekende albumhoes symboliseert zeer treffend het gevecht wat Blue Crime ondergaat. De worsteling om het oude geluid als een gebroken vriendschap achter te laten, en bij de doordringende gothic beweging aan te sluiten. Een gedurfde keuze die zeer positief uitvalt.

Blue Crime is de afgestoten tak van een gebukte treurwilg. Hardhandig en geforceerd van de veilige moederfiguur afgeknakt. Weggerot en vergaand tot humus ontstaat er jaren later een klein tenger plantje, welke zich in de schaduw geruisloos tot een volwassen sterke boom ontwikkelt. Identiek aan zijn grote staande evenbeeld, maar gevuld met vernieuwde levenskracht.