Is het waar dat men in deze absurdistische wereld de grens van de uitdaging verlegt en steeds verder in de zoektocht van het ultieme genot afglijdt? Het machtige Netflix wordt door crime series overwoekerd, en in elke stad lijkt wel een seriemoordenaar actief te zijn. Een vertekend beeld versterkt doordat men thuiszittend uit verveling steeds meer naar dit soort van binnenshuis vermaak teruggrijpt. Wie maakt zich hier niet schuldig aan? De kameleon Laura-Mary Carter is een femme fatale, die bij elke Blood Red Shoes plaat in een andere persoonlijkheid kruipt, haar uiterlijk daaraan aanpast en zelfs op Ghosts on Tape een stap verder gaat. Echter geen commerciële zelfmoord of andere schikkingen om de platenmaatschappij tegenmoed te treden, I Know What You Want, Dyed My Black Hair Blonde (Murder Me).

De uit het Britse Brighton afkomstige vocalist combineert zwartgallige dramatiek met brutale sensualiteit. Net als bij Get Tragic voorganger blijft dat typerende jaren negentig elektrorock geluid ook hier doordenderen. Blood Red Shoes zoekt op Ghosts on Tape de grens van de waanzin op. In potentiële murder ballads creëren ze vooral de angst van het onwetende. De voorbereidende fase, gevormd in het fantasierijke brein van de psychopaat, maar ook het wellustige slachtoffer die het onheil thuis afwacht. Onzichtbare individualistische outsiders van de maatschappij die in duistere nachtelijke vertellingen de maagdelijke romantiek van het klassieke Dracula verhaal tot een luguber eindspel verwerken.

Met de afbrokkelende piano industrial compositie Comply duiken we in de testbeeld grijsheid van eenzame minnaars, hunkerend naar het morbide verlangen van onbeantwoorde slopende Sucker liefde. Laura-Mary Carter is psychopathisch, schizofreen gespleten in verdeeldheid. De slachtofferkracht in winstbelang omgezet. Met het energieke Morbid Fascination zetten ze een stevige dancefloor killer neer, waarmee ze de stilte tot bloedens toe vermoorden. Een indirecte aanklacht tegen de cultuur dodende maatregelen welke de uitgaansmogelijkheden in een Russisch roulette spel plaatsen. Silence Never Felt So Cruel.

Met stevig ondersteunend drumwerk introduceert een bijtend duivelse Steven Ansell in het onherroepelijke standvastige Give Up zichzelf. Het hoopgevende ijkpunt wordt in een vermorzelende klap tot totale destructiedrang vervaagd. Als alles kapot kan, dan moet ook alles kapot. Goddelijke dancebeats verstoren de door baslijnen gevormde kloppende bloedsomloop en brengen heel eventjes die afwezige pure menselijkheid terug. Het gesloten deuren beleid, de hemelpoort die zichzelf van de dorstige buitenwereld afsluit. Met het nerveuze neurotische Begging gitaarspel bedelt een dwangmatige Laura-Mary Carter naar een stukje muzikaal respect, al vergooit ze in het afwijzende I Am Not You vervolgens haar kansen. Rusteloze ruisfragmenten slaan tegen het verbale schild stuk waarachter de verbitterende in wrakende twijfel gehulde zangeres zich schuilhoudt.

Dig a Hole, begraaf het verleden. Bedrieglijke minnaars, de kleine lettertjes van het platencontract, kapitalisme, individualisme, zand eroverheen en klaar. Het afwijkende lompe I Lose Whatever I Own vlamt in ouderwetse glamrock tinten, schitterend in de reflecterende discobal schaduwen bijeengehouden; So Seventies! en zo heerlijk! Temperamentvol beëindigen ze Ghost On Tape met de ophitsende ritmes van het in vurig verhulde Four Two Seven mysterie, waarmee ze koortsige zuid Amerikaanse voodoogeesten vrij spel geven. Een geschikte remedie tegen de nutteloze verveling en het egocentrische contactloze isolement.