Zo hard overdonderen als op de eerste albums lukt Blood Red Shoes al een hele tijd niet meer. Gelukkig concluderen ze ondertussen zelf om dan het geluid drastisch te veranderen. De lange bijna vijf jarige pauze is blijkbaar voldoende om tot bezinning te komen. Het noisy indieduo uit Brighton heeft wat goed te maken, en mijn verwachtingen zijn dan ook belachelijk hoog. Reikhalzend wordt er naar deze release uitgekeken. Laura-Mary Carter mag het meest sensuele wat ze in haar heeft in het geloofwaardige Eye to Eye naar buiten brengen. Wat zal Garbage vamp Shirley Manson haar vlijmscherpe zwart gelakte nagels pijnlijk kapot bijten en haar gestylde haren uit haar hoofd trekken. Hier gaat een dametje met haar sound aan de loop. Als een gemene catwoman lukt het La Carter wel om het door Manson tevergeefs opgeroepen geluid als ingenieur vorm te geven. Niet geheel origineel wat Blood Red Shoes hier doet, maar met die zware donkere aangezette elektronische instrumentatie zetten ze hier een zeer tevreden stellende overtuigende track neer.

Mexican Dress heeft ook een beat als basis, maar daar mag Steven Ansell een heerlijke exotische jungle drumsound overheen wikkelen. Niet als een warme deken, meer als een doorzichtige koele jurk. Na het broeierige begin bewegen ze zich gaandeweg steeds verder de rockende kant op. Ongelofelijk dat deze sound door zo’n kleine groepering wordt neergezet. Bangsar roept nog veel herinneringen aan het luidruchtige verleden op. Schaamteloos pakken ze hier naar hun beginperiode terug. Deze interruptie is van korte duur. Nearer gaat met gemak verder waar Mexican Dress eindigt. Om een meer garagesound te plaatsen wordt de hulplijn van The Wytches als joker ingeroepen. Deze rockers behandelen de jeukende onbereikbare plekken wel, en zetten daar de kneedbare vingers in. Een aangename samenwerking waar beide bands niet in elkaars gezichtsveld lopen en hierdoor genoeg speelruimte creëren. Beverly wordt ijzig en op een koude verstikkende wijze toegezongen. Ed Harcourt mag vervolgens samen met haar ook nog eventjes buiten de lijntjes kleuren. De kilte waarmee Laura-Mary Carter haar partner hier overruled laat een muzikaal slagveld achter. Op een spookachtige manier betovert ze je betoverend tot stilstaande bevriezing.

Bij Find My Own Remorse legt de naald verdwaald op het vinyl steeds dezelfde uitzichtloze schrapende weg af voordat Steven Ansell hier aangenaam de leadvocalen verzorgd. Het contrast met de warmte is groot met de hier geschepte coolness van zijn prachtige totaal tegenovergestelde evenbeeld, welke hier kreunend een minimale bijdrage vervult. Altijd nog meer dan die van geluidstovenaar Clarence Clarity, wiens aandeel niet duidelijk terug te horen is. De gastmuzikanten achter ons latende worden we getrakteerd op de Eurohouse van Howl, waar een springerige Laura-Mary Carter zich van een zeer luchtige kant laat horen. Ondanks het elektronische gedreun is de basis behoorlijk commercieel getint. Na een kort weinig zeggend rommelig [Interlude] volgt het overdonderende stereotype hoofdschuddende Anxiety. Een heerlijke rockende jaren tachtig doffe drum siert het aangenaam op. Als lancerende vuurpijlen gaan de sticks tekeer. Vertigo heeft ook een hang naar de jaren negentig disco van Howl, maar is slepender en onheilspellender. De drang om te experimenteren overheerst in slotstuk Elijah. Alsof we ondertussen nog niet tot de conclusie komen dat hier van een wederopstanding sprake is, krijgen we nog dit aangename toetje voorgeschoteld. Get Tragic boeit over de gehele linie. De voorzichtig nieuw ingezette weg valt volgens de gehoopte verwachtingen ook daadwerkelijk goed uit. Blood Red Shoes pakt haar kwijtgeraakte plekje in de toppositie van Britse indiebands hier overtuigend terug.