Black Tusk is de werkmans sludge band uit Savannah. Zo effectief als een sloophamer. Waar bands als Baroness of Kylesa hun sound hebben ontwikkeld en met het album vernieuwender en spannender bezig zijn, en waar mega heavy riffs samen gaan met mooie subtiele passages, gaat Black Tusk niet moeilijk doen en varen ze de koers die ze de afgelopen albums hebben ingezet. Recht toe recht dendert het trio door als een sjofel door het zware metal landschap en ploegen ze naar hartenlust door .

De riffs klieven in de dikste planken hout en de vocalen klinken als  hondsdolle honden. Het is allemaal goed gedaan en vol overgave, maar de songs worden inwisselbaar, ondanks dat je ze wel stuk voor stuk geloofd. Slechts het instrumentale Resistor steekt af tegen de rest, alleen al door het simpele feit dat er niet gezongen wordt, breekt dit nummer het album. Instrumentaal doen ze niet veel anders dan in de andere songs, ze stapelen lekker lopende riffs op elkaar en smeden het tot een smakelijk geheel, maar doordat de schreeuwvocalen ontbreken, geeft dit nummer meer rust.

Het is jammer dat Black Tusk niet meer van dit soort eenvoudige trucjes gebruik maakt om het album afwisselender te maken. Nu heb ik het gevoel dat de band stil staat en dat is jammer