In 1982 debuteerde Black ‘N’ Blue op de verzamelaar Metal Massacre (de eerste in een reeks van dertien) met Chains Around Heaven. Op diezelfde plaat debuteerden Malice en Metallica. Laatstgenoemde is al jaren de grootste metalband ter wereld terwijl Black ‘N’ Blue altijd een bijrol in het genre speelde. Dat mag de band zichzelf aanrekenen want in de beginjaren kreeg het de steun van major label Geffen en kon werken me topproducers als Dieter Dierks voor het debuut (Black ‘N’ Blue, 1984) en Bruce Faibairn op Without Love (1985).

De energieke, simplistische hardrock klonk best goed, maar voegde weinig tot niets aan het genre toe. Met uitzondering van Autoblast van het debuut werd het destijds allemaal beter gedaan door soortgenoten Mötley Crue, Ratt en Dokken. Voor de derde plaat werd Kiss bassist Gene Simmons als producer ingehuurd. Het resultaat Nasty, Nasty was harder dan de voorgangers, maar flopte volledig. Sindsdien is het sukkelen voor het kwintet.

Zanger Jaime St. James bleef al die jaren stug doorgaan en zag zich een paar jaar geleden door diezelfde Gene Simmons beroofd van zijn gitarist want Tommy Thayer is nu met veel succes de nieuwe Ace Frehley in Kiss.

Bijna dertig jaar na het vinyldebuut is er nu Hell Yeah. De muzikale formule is eigenlijk niet gewijzigd zodat luisteraars worden getrakteerd op AC/DC en Krokus achtige hardrock die enerzijds catchy en anderzijds net even te simpel is. Nummers als Monkey, So Long en Falling Down zijn niet slecht, maar evenmin bijzonder. Leuk is het akoestische Trippin’ 45, mallotig en volstrekt overbodig is de ongein van Jaime’s Got The Beer. Beschamend is het zogenaamde eerbetoon aan astronoom Stephen Hawking dat met opzettelijk vervormde stem wordt gezongen. Dat een briljant wetenschapper door vijf nozems zo wordt bezongen… Schande! Het titelnummer steunt op een stuwende riff die we nog kennen van The Rods. Luister maar eens naar Getting Higher van The Rods en dan naar Black ‘N’ Blue’s Hell Yeah. Tsja, de originaliteitsprijs gaat dit jaar opnieuw aan de band voorbij.

Ik vrees dat Black ‘N’ Blue altijd een bijrolletje in het genre zal blijven spelen en de geschiedenis in zal gaan als de band die de vervanger voor Ace Frehley leverde.