Zelf heb ik wat moeite met de supertrio benaming, dus ben hier voorzichtig mee. Waar moet je de opgeschrikte Black Duck eendenjacht anders onder brengen. Het drietal verwoordt het zelf waarschijnlijk een stuk eenvoudiger. Gewoon een stelletje op leeftijd zijnde geroutineerde ervaringsdeskundigen die voornamelijk dat verfijnde speelplezier met elkaar delen. Laat ik het zelf ook maar zo stellen. Black Duck bestaat uit gitarist/bassist Doug McCombs die met Tortoise de stoffige grenzen tussen avantgardistische freejazz en experimentele postrock vervaagd en het dynamische ingetogen TNT meesterwerk op hun naam hebben staan. De net zo veelzijdige gitarist Bill MacKay wisselt solowerk met een meervoud aan bandcoöperaties af, en jazzdrummer Charles Rumback bouwt zijn ervaringen als veelgevraagd sessiemuzikant op. Niet de minste muzikanten dus.

Verwacht niet teveel logica of uitgedachte connecties tussen de albumtracks. Het vrije improviseren staat op de voorgrond, waarmee ze de muzikale grenzen zwaar verslechteren. De basis ontstaat tijdens een ontmoeting op de Roosevelt University, waar een nieuwsgierige Bill MacKay getuige van het indrukwekkende slagwerk van Charles Rumback is. Douglas McCombs is vooral in het alternatieve clubcircuit actief, en een zeer geliefde Chicago rockscene teamspeler. Het kost Black Duck vrijwel geen moeite om die schakeling met elkaar te leggen. Op deze manier werkt het de beste, de een start een enigszins voorbereide jamsessie en de ander haakt daar op in. Zo eenvoudig kan het zijn, als je maar de geschikte muzikanten ter beschikking hebt.

De basis van de hedendaagse rockmuziek ligt in de blues, zo ook in de opener van het instrumentale Black Duck debuut. De Of The Lit Backyards beginselen van Doug McCombs misbruiken die kern door aan het wiegende eind jaren vijftig gitaarspel de nodige jazz subtiliteit te vermengen. De resocialisatie van de mensheid in een gereformeerde omgeving, door die visie van de oerkern in het heden toe te laten. Berustend badend mediterend in het onwaarschijnlijke huwelijk tussen de verkwikkende surfstrandensound en binnenlandse Americana. Het buitenleven escapisme in het verenigde samenkomen vieren, de lockdown overwonnen. Die herziende ontdekkingstocht zet zich in de dreigende opbouwende weidse ambient slide gitaarlagen van Foothill Daze voort.

Donderwolken doorbreken de verblindende schitterende horizon om genadeloos in Delivery de omgeving te terroriseren. Deze gruizige countrytrack raakt in mistige noise psychedelica bedwelmd. Bill MacKay levert hier het kernmateriaal, waaroverheen het overige tweetal zich bestuderend buigen om er de nodige explosiviteit aan toe te voegen. De kracht van de creatieve vrijheden en elkander wat gunnen. Bijzonder hoe de Charles Rumback blikseminslagen het hierbij overnemen en er zijn track van maken. Deze kompas vaste treinmachinist ontwikkelt zich als reisleider van het gezelschap. Second Guess is een goed schoolvoorbeeld van hoe men vanuit de studio elkaars mogelijkheden aftast om tot een bevredigend resultaat te komen. Je plant het zaadje in afwachting tot de schoonheid die zich daarvanuit ontwikkelt. Alleen mag het in het vervolg wat eerder bij gesnoeid worden, de psychedelische bastaard verwilderende aftakkingen kronkelen hier nog stuurloos alle kanten uit.

In de druilerige The Trees Are Dancing Charles Rumback regenval compositie laten ze grijze deprimerende grunge vlagen toe. Druppelsgewijs slaat hij het vertragende temporitme aan. De wijze heersers van het woud bewegen zich gestaagd als torenhoge grondvaste treurwilgen voort. Het is slechts voorwerk welke in het verwoestende Thunder Fade That Earth Smells percussiegeweld de oude in het leven getatoeëerde Tortoise littekenwonden openhaalt. Hoe oorverdovend kan leegte door fuzz gekte overmand worden. Lemon Treasure opent de krautrock hemelpoorten en laat nieuwe verlichtende dimensies toe. De in topvorm functionerende Charles Rumback overtreft zichzelf en overtroeft nogmaals zijn zeker niet misselijk spelende medemuzikanten. Grillige slidegitaarakkoorden gaan het bij voorbaat al verloren gevecht aan om in stilte af te druipen. Toch opent de gitaar het mediterende Light’s New Measure vraag en antwoord gesprek. Knap hoe Black Duck er zonder woorden in slaagt om zoveel emoties over te dragen. Black Duck is de kijk op de wereld na de te lang ingedrukte pauzestand. Het stroef opstarten en ruw de oneffenheden wegspoelen. Een zeer aangenaam gelegenheidsproject.