×

Recensie

Pop

21 januari 2019

Bernhoft & The Fashion Bruises

Humanoid

Geschreven door:

Uitgebracht door: Coast to Coast

Humanoid Bernhoft & The Fashion Bruises Pop 3.5 Bernhoft & The Fashion Bruises – Humanoid Written in Music https://writteninmusic.com

De singer-songwriter Bernhoft, met soulvolle R&B benadering, is afkomstig uit het Noorse Nittedal. Vanaf 1996 is de veertiger al in de muziek business actief. Eerst brengt hij drie albums met Explicit Lyrics uit. Een vrij harde cross-over band met de nodige metal en funk invloeden. Vervolgens maakt hij met een aantal leden de overstap naar het nog heftigere rockende maar wel succesvolle Span. Hiermee maakt hij definitief naam in Noorwegen. Resultaten mogen er met de twee Top 5 albums Mass Distraction en Vs. Time zijn. De overgang naar het solowerk is een stuk minder groot dan wat in eerste instantie lijkt. Zijn basis blijft het warme geluid, en of hij zich nou hard of zacht presenteert, die staat fier overeind. Na de opname van zijn derde plaat Islander, verhuist Jarle Bernhoft voor een korte periode naar New York, waar ze het talent al eerder opmerken. In zijn curriculum vitae mag hij optredens bij talk shows van Conan en Ellen DeGeneres bijschrijven, zeker niet de minste televisie persoonlijkheden. Humanoid brengt hij in groepsverband onder de naam Bernhoft & The Fashion Bruises uit. De begeleidingsband bestaat uit oud Span collega’s bassist Vemund Stavnes en drummer Fredrik Wallumrød, aangevuld met keyboard speler Nicolay Tangen Svennæs. Bernhoft is zelf hoofdzakelijk als gitarist actief.

Deze korte geschiedenisles gaat vooraf om zonder vooroordelen naar Humanoid te luisteren. Er is wel degelijk een natuurlijk ontwikkelingsproces gaande waar de plaat het logische vervolg op is. Een goed gekozen titel trouwens die evenwijdig aan de mechanische elektronica met het warme menselijke stemgeluid staat. Ondanks dat de track Humanoid aansluiting bij de Britse soul scene van halverwege de jaren tachtig vindt, hoor je ook de meer Amerikaanse getinte invloeden van zijn eerdere projecten terug. Het hedendaagse California is blijkbaar ook voor Bernhoft een grote inspiratiebron. Zeg je California dan kom je al snel bij de bloeiende Los Angeles scene uit; welke ondanks de zonnige vooruitzichten te maken hebben met een overheersende verlokkende drugscultuur en lugubere contracten van filmregisseurs en platenbazen. Het met mooi gitaarspel ingeleide Buried Gold wordt versierd door de Amerikaanse gastvocalist Raelee Nikole, die haar roots heeft in de hiervoor bezongen staat. Deze chemische reactie tussen de beide zangers functioneert als brandstof. In de juiste atmosfeer omgeven komt het tot een vlammend geheel. Dat Bernhoft net als de kleine grote man Prince uit Minneapolis met gemak overschakelt naar de kopstem, hoor je sterk bij het overduidelijk op de funky soul klassiekers uit de seventies gebaseerde Lookalike song terug. Die invloeden zitten ook in het Motown donker gekleurde ballad Beliefs verwerkt. Helaas verdrinkt het wel in de langdradigheid, zonder naar een duidelijke climax toe te werken. Of het zouden de denkbeeldige ruimteschepen moeten zijn, die langzaam vanuit de synths een landing inzetten. Tekstueel gezien zou dit prima kunnen passen.

Krijgen we dan opeens een donker getint gitaarliedje? Het lijkt er wel even op. For the Benefit heeft een heerlijke instrumentele aanpak met warme gitaarakkoorden. Het roept hierdoor een vocaal rockrandje op. Ergens diep in hem zit nog steeds een verborgen gehouden stukje Span. Fragmentarisch komt het hier boven drijven, al blijft het koor zich standvastig aan het geloof in soul vastklampen. Medication gaat een stapje terug. Leuk als je ergens op de rommelmarkt een tweedehands keyboard afpingelt, maar bewaar die dan hoofdzakelijk voor huiselijk gebruik. Het juichende Dreamweaver is een Eurovisie Songfestival achtige inzending. Prima gezongen, maar het bestaansrecht blijft tot de lengte van de song beperkt. Norway Zero Points! Hij herpakt zich vervolgens wel goed in het duistere murder ballad achtige duet met Alice Raucoules. Deze Franse femme fatale kruipt heerlijk in de ondersteunende bloedstollende rol. Met de gitaarsolo op het Love Brings Us Further Apart einde wordt nog een laatste liefkozend zetje richting de afgrond gegeven. De op engelen wijze hoog gezongen Don’t Give Up afsluiter geeft eigenlijk al het volgende duidelijk weer. Bernhoft is door het virus om zich te ontwikkelen tot een Stepford Wives nietszeggende hitmachine gegrepen. Zijn stoere verleden heeft hij van zich afgeschud om aansluiting te vinden bij de gladde popcultuur. Het is allemaal net te mooi en gepolijst, je mist de freaky uitstapjes die hij volgens mij wel nog steeds bezit.



  1. Humanoid
  2. California
  3. Buried Gold
  4. Lookalike
  5. Beliefs
  6. For The Benefit
  7. Medication
  8. Dreamweaver
  9. Love Brings Us Further Apart
  10. Don't Give Up