Blijft een wonderlijke ervaring wanneer je het hoofd van Jarle Bernhoft op een foto bekijkt en tegelijkertijd naar muziek van hem luistert. Zoals die op zijn vierde soloalbum Islander. Op de hoesfoto is dat helemaal het geval. De zwaar gephotoshopte afbeelding toont Bernhoft als een jochie van een jaar of achttien, terwijl we te maken hebben met een artiest die in 1976 bij zijn moeder uit de buik sprong. Bernhoft heeft nog altijd een heerlijke soulstem, waarmee hij diverse kanten op kan. Zo’n geluid dat nog steevast een donkere huidskleur doet vermoeden. De roomblanke Noor weet echter geregeld de warme sound te vinden die Marvin Gaye ook had. Sly Stone is bovendien een naam waaraan je onherroepelijk moet denken, evenals onze bloedeigen Alain Clark. Muzikaal laat hij zich inspireren door D’Angelo, die qua stemgeluid bovendien aan eerdergenoemde vergelijkingen kan worden toegevoegd, maar ook aan de al gememoreerde Sly Stone, Stevie Wonder en Carole King. Gooi al die mooie namen eens in de wok, ga roeren en voor je het weet ligt Bernhoft op je bord. De man die inmiddels ver buiten de Noorse landsgrenzen wordt gelauwerd en die plaat na plaat blijft verrassen. Ook Islander puilt uit van de soulpareltjes. Neem een track als Don’t Let Me Go. Een ballad, waarmee hij zijn liefje oproept hem toch vooral niet te verlaten. De song is emotioneel geladen en geloofwaardig. Je zou als enige puntje van kritiek de tekstueel geëffende paden kunnen noemen die Bernhoft ook hier bewandelt. Muzikaal mankeert er niks aan. Triviaal kun je die teksten geregeld noemen, hetgeen wel past bij de allesbehalve pretentieuze zanger. Een van zijn belangrijkste doelen is mensen laten genieten van zijn muziek, ze gelukkig laten zijn en ze een dansje laten maken. Niet meer en niet minder. Hij voelt zich muzikaal duidelijk meer ontspannen dan in zijn bandjesperiode en op eigen benen is de multi-instrumentalist internationaal doorgebroken. Helemaal zelfstandig doet hij het niet overigens, zo werd voor Islander de hulp ingeroepen van producer Paul Butler, die ook bekend is als lid van indierockband The Bees. Butler woont op het Britse Isle of Wight, waar de plaat werd opgenomen. Hij produceerde eerder voor onder anderen Devendra Banhart en Michael Kiwanuka. Jill Scott zorgt voor vocale ondersteuning, al is die alleen te vinden op het klein gehouden No Us, No Them, waarop Bernhofts Wurlitzer-piano een prominente rol heeft. Islander is een feel good-plaat die nergens al te uitbundig is en alleen met het uptempo One Way Track een duidelijke vloervuller kent. Bernhoft heeft geprobeerd een album te maken dat je al je problemen doet vergeten. Daarin is hij zonder meer geslaagd.