Spidergawd
IV
Is het ze opnieuw gelukt? Een volmondig JA. Spidergawd is er wederom in geslaagd een rockalbum van zeer hoog niveau af te leveren.
De Noorse formatie laat ook op de vierde plaat IV horen tot de kopgroep te behoren in het rockpeloton. De heerlijke vuige mix van rock-‘n-roll, hardrock en stoner is nog altijd om je vingers bij af te likken. En dat terwijl de Scandinaviërs in moordend tempo albums blijven opnemen. IV is de vierde langspeler binnen drie jaar tijd en de opvolger van de minstens zo sterke voorgangers I, II en III. Aan het geluid is wederom niet gesleuteld.
Wel aan de bezetting, waar Motorpsycho-lid Bent Saether Spidergawd heeft verlaten om zich meer toe te spitsen op soloprojecten. Zijn vervanger is Hallvard Gaardløs, die ook deel uitmaakte van de formaties Orango en Woodland. Door zijn basspel is de klankkleur van de band allerminst veranderd en zelfs qua uiterlijk doen de twee aan elkaar denken. Ze gaan in elk geval naar dezelfde kapper, en dan zo min mogelijk.
IV heeft dat verslavende wat zijn drie voorgangers ook hadden. Dat melodieuze ook. De kwaliteit van de songs is domweg weer retehoog en doet andermaal in geen enkel geval onder voor die van Queens Of The Stone Age, om een grote naam uit het stonerveld te pakken. Integendeel. Josh Homme en consorten moeten muzikaal het onderspit delven. IV is zelfs het sterkste album dat Spidergawd tot nu toe heeft afgeleverd.
Neem een track als Loucille, die je wel 50 keer achter elkaar kunt horen, zonder dat deze ook maar een seconde verveelt. Maar dat geldt ook voor Ballad Of A Millionaire (Song For Elina), dat na Loucille voorbijkomt. Twee liefdesliedjes, die natuurlijk nooit echt lieftallig worden. Omdat het knalt en het beukt en het genadeloze, alsook verwoestende stemgeluid van Per Borton zich geenszins leent voor al te veel romantiek.
Op IV valt eigenlijk niets aan te merken, of het moet zijn dat Spidergawd eigenlijk niets anders doet dan op de voorgaande drie albums. Maar waarom zou je ook sleutelen aan een formidabele succesformule? Het enige puntje van kritiek is dat de baritonsax van Rolf Martin Snustad wat minder prominent aanwezig is dan op de vorige meesterwerkjes van Spidergawd. Dat kost ze een halve ster. Maar verder? IV is samen met Spirit van Depeche Mode het beste wat muziekjaar 2017 tot nu toe heeft opgeleverd.