De in Nederland wonende Uruguayaanse zangeres/componiste Beatriz Aguiar begon in 2000 met soloprojecten nadat ze als vocaliste bekendheid had verworven met de Rumbatá Big Band. Ze bracht al twee albums uit: Mi Cancion (2006) en Nomade (2012), Ultramar is haar net verschenen derde.

Ze werkt nu ook nog samen met andere ensembles zoals het Transnoche Tango Quintet. Op Ultramar (Overzees) zingt deze erg goede zangeres in het Spaans liederen die verhalen vertellen van migranten die eind 19e eeuw, begin 20e eeuw van Galicië, Portugal, Italië en Sicilië naar Latijns-Amerika emigreerden. Op het album is onder andere Galicische zang te horen. Zo onderzoekt zij de wortels van de Latijns-Amerikaanse muziek en maakt zij een oude droom waar. Dat is wel heel bijzonder.

De migrantenverhalen gaan over de zee, de aarde, reizen, heimwee en ergens opnieuw beginnen. Het begint heel mooi met Canción de Noche met twinkelend gitaarspel van de Nederlandse muzikant Leon Mennen die op alle 12 tracks meespeelt en behalve Beatriz ook vier tracks heeft gecomponeerd. Beatriz Aguiar heeft zelf alle teksten geschreven. Op alle tracks wordt percussie gespeeld door Enrique Firpi (Uruguay), bekend van Nueva Manteca! Zoals schelpenpercussie, udu drums, cajón en het Portugese percussie-instrument adufe.

In de percussieve titeltrack klinkt de gitaar enigszins flamenco-achtig. Erg mooi zijn La Rosa, Desierta en Gallaecia met de Italiaanse accordeonist Riccardo Tesi. In La Rosa wordt murga, een Uruguayaanse ritme, gespeeld. Gallaecia is de naam die de Romeinen gaven aan Galicië, een deel van de provincie Hispania. Behalve Gallaecia verwijst ook de titel Sicilia al naar het migrantenverhaal. Sicilia is geïnspireerd op een van de korte verhalen van Giuseppe di Lampedusa.  Zoals veel nummers is dit een relaxed lied dat door Beatriz net als alle andere nummers erg mooi wordt gezongen!