De Duitse Barbara Morgenstern maakt softe electro. Dat doet ze al sinds eind jaren ’90. Ze ziet er een beetje kleurloos uit, maar heeft wel iets aparts. Zo is het ook met haar muziek. Haar nummers zullen nooit uit de band springen, maar alles is keurig binnen de lijntjes ingekleurd. Zo ook op haar nieuwe plaat Sweet Silence.

Morgenstern komt oorspronkelijk uit Hagen, Duitsland, maar in 1994 verhuisde zoals bijna iedere, zichzelf serieus nemende electro-artiest naar Berlijn. Daar richtte ze zich op haar carrière als electro-chick en bracht in 1998 haar eerste plaat uit: Vermona ET 6-1. Een album dat voornamelijk bestaat uit bliepjes met een beat. Ook zingt Morgenstern, gewoon in haar eigen taal: Duits.

Op Sweet Silence zingt ze voor het eerst ook in het Engels. En zoals bij de meeste Duitsers is dat met een groot Duits accent. De stap naar een andere taal wordt ook niet echt duidelijk; Duits past eigenlijk veel beter bij de Berlijnse electro-beats en -klanken. Haar accent en niet echt goede zangstem zorgen op sommige nummers voor een grappige ondertoon, die waarschijnlijk niet de bedoeling is. Daarbij zijn de meeste nummers redelijk voorspelbaar: couplet, refrein, couplet, etc. Iets wat niet erg is, maar op een Duitse (poppy) electroplaat misstaat het een beetje.

Het betekent niet dat Sweet Silence helemaal niets is. Morgenstern heeft een paar mooie nummers gecomponeerd. Opener en titeltrack Sweet Silence is een echt Berlijns nummer dat veel doet denken aan Modeselektor/Moderat. Spring Time en Night-Time Falls zijn dansbare electro-nummers. Maar toch, er is niets opvallend en niets gewaagd. Gewoon, een keurig plaatje.