De experimentele Amerikaanse muzikant Arto Lindsay is altijd wel een buitenbeentje geweest. Een figuur die ooit begon bij de No Wave band DNA in de seventies, maar met de jaren in bands als Ambitious Lovers (met Peter Scherer), Lounge Lizards of The Golden Palominos naar alternatievere en experimenterele invalshoeken zocht die soms het atonale als eindpunt namen. Daarmee vindt hij aansluiting bij punk, avant-garde, en free jazz.

Met Cuidado Madame – zijn eerste studioalbum sinds 2004 – brengt hij de opvolger van een behoorlijk verfrissend overzicht van zijn carrière in de vorm van Encyclopedia Arto, al is Lindsay niet het type muzikant dat voor de ‘hits’ gaat. Recent droeg hij onder meer bij aan het Ceramic Dog album Your Turn (met gitarist Marc Ribot).

Op zijn meest recente album brengt hij elf, hoofdzakelijk korte nummers. Pop als het ware, zij het dat ook hier wederom een zeer fascinerende Braziliaanse toets opduikt. Kortom: Lindsay is in zekere zin een partypooper die hand- en spandiensten leverde aan een zeer uiteenlopend gezelschap, met onder meer Laurie Anderson, Animal Collective, Caetano Veloso als klanten.

Het interessante aan Lindsay is zijn breed interesseveld, gaande van conceptuele kunst tot dans, literatuur, poëzie. In de muziek laat hij zich leiden door verschillende stromingen van eenvoudige popmuziek tot dansbaarder spul als soul en Braziliaanse samba. Vooral de opgewektheid en dat feestelijke karakter van de samba maakte bij hem veel los. En dat merk je ook aan dit nieuwe in Brooklyn opgenomen Cuidado Madame.

Zo is er die zwierige, tongue-in-cheek titel die al aangeeft dat Lindsay zichzelf en muziekliefhebbers graag amuseert. Inspiratie voor de opvolger van het in 2004 uitgekomen Salt haalde hij bij een film van filmmaker Julio Bressane over revolterende housewives.

Lindsay neemt een belangrijke plaats in het geheel in, maar omringt zich onder meer met Melvin Gibbs, Paul Wilson, Kassa Overall, Patrick Higgins, Ryu Takahashi en Thiago Nassif. Zoals Lindsay zelf in een recent interview aangaf trok hij de studio in met een ruw beeld van de te bereiken sound. Zo gaat hij op zoek naar zowel Afro-Braziliaanse sounds en allerhande tropicalia, wat onder meer tot uiting komt in de candomblé drums en percussie (“sexy Arto”) om die vervolgens te mengen met westerse invloeden (“scary Arto”). Dat contrast komt onder meer tot uiting in het veelzeggende Arto vs. Arto.

Tot op zeker hoogte is dit Cuidado Madame een reactie op het misschien te kunstmatig opgedeelde carrièreoverzicht en komt hier vooral de meer sensuele kant van Lindsday naar voren, zij het dat hij nadrukkelijk op zoek gaat naar nieuw muzikaal terrein.

Dat levert een erg aardig album op dat experimentele kantjes heeft. Daartegenover staat ook de grote moeilijkheid van dit album : écht vlot toegankelijk is het niet. Toch zijn er zeker aardige momenten, zoals het met beats versierde Grain By Grain of de bijzonder verleidelijke sounds van Seu Pai of Ilha Dos Prazeres. Het blijft dansbaar (Vao Queimar Ou Botando Pra Dancar). Zeer duidelijk hoor je de Brazilian feel, maar blijft er gelukkig ook aandacht voor meer experimentele klanken.