Het startpunt van de nieuwe eeuw ligt voor velen niet op 1 januari 2000, maar juist als anderhalf jaar later de aanslagen van 11 september 2001 een zwarte episode van het geschiedenisboek inluiden. Het bruisende empathische inlevingsvermogen verstard en het egocentrische ingehouden tijdperk doet zijn intrede. De verdoofde samenleving wordt het hardste in het bloedende hart van New York getroffen, als de in basis verbonden verbindingslijnen deze zuurstofvoorzieningen zien afsterven. Aoife O’Donovan neemt noodgedwongen van haar speelse tienerjaren afstand om de opgedrongen volwassen vrouw positie te aanvaarden. Uit de asresten van het getroffen World Trade Center werkt men aan de wederopbouw om zich als een vurige moederlijk over haar nazaten wakende herboren feniks te representeren. Dat optimisme verwerkt de singer-songwriter in het krachtige Phoenix.

Aoife O’Donovan benut haar damestrio ervaringen van het Grammy winnend I’m with Her gezelschap om op Age of Apathy tevens de hulp van dierbare vrouwelijke collega’s in te schakelen. De hereniging tussen moeder en dochter in het duistere inlevende Prodigal Daughter wordt door de naar de achtergrond geplaatste verbittering van Allison Russell versterkt. Madison Cunningham heeft het stukken eenvoudiger in het vreugdevolle naar Thelma & Louise vrijheid toerijdende Passengers. Twee uitersten die beide treffend in de uitgewerkte verhaallijnen passen.

Age Of Apathy is de verslaglegging van twee decennia lang in een geïsoleerde maatschappij leven waar emotieloze onvrede en lusteloosheid de kernbegrippen vormen, versterkt door de eenzame pandemie opeisende wereld vervreemde afsluiting. Aoife O’Donovan zegt de stedelijk grijsheid van haar woonplaats Brooklyn vaarwel, en besluit om zich in de herfst van 2020 in het beboste natuurlijk groen ingekleurde Florida te vestigen. De daarop volgende strenge winter maakt haar in Town of Mercy sneeuwblind en pas in de aankomende lente onthult de opbloeiende schoonheid van de nieuwe woonplaats zich. Het chaotische jazzy piano intro van het stormachtige Lucky Star vervalt in de verorberende leegheid van de corona duisternis. De binnengehouden tranen vinden in de gure verregende eenzame zomer een uitweg.

Op haar derde volwaardige soloplaat hervindt de zangeres haar weggestopte jeugdigheid en voegt daar de mystiek van haar Ierse voorouders aan toe. Sister Starling belichaamt de Keltische new age folk uit het verleden en maakt op pijnlijke wijze duidelijk dat de rusteloze vluchtende Aoife O’Donovan zich nergens op haar gemak en thuis voelt. De soberheid van het inlevende Age of Apathy titelstuk is een rondreis langs vergeten herinneringen en herinneringen die vergeten dienen te worden. Ze laat een spoor aan ontkiemende zaadjes achter waaruit zich een weelderige bloemenpracht ontwikkelt of waaruit juist het meest hardnekkig onkruid zich parasiteert. Het Age of Apathy escapisme wordt door het inbeeldende verlangen naar evenwichtigheid en geluk doorbroken.