Het laatste album van ANOHNI, Hopelessness, dateert alweer van 2016. Hierna verscheen nog wel de ep Paradise (2017) maar werd het, behoudens enkele singles (waaronder een met Hercules And Love Affair), stiller aan het releasefront.

De hoes van deze langverwachte nieuwe langspeler van ANOHNI toont een portret van LGBTQ+ activist Marsha P. Johnson, bekend van onder meer de Stonewall-rellen uit 1969 en indirect naamgever van Antony and The Johnsons. Voeg daar de titel bij, My Back Was a Bridge for You to Cross, en de impact is daar. Een van de invloeden van dit album was What’s Going On van Marvin Gaye, een prettig in het gehoor liggende plaat met een serieuze (ecologische) boodschap voor de mensheid. De nieuwe muziek van ANOHNI is dan ook meer soulful en jazzy en veel minder elektronisch en eigentijds dan we op de vorige platen hoorden. Destijds was het producer Hudson Mohawke die ANOHNI een spannende, soms noisy, elektronische begeleiding gaf, iets wat erg goed werkte. Op dit nieuwe album zijn het vooral ANOHNI en Jimmy Hogarth (bekend van onder meer Duffy’s Rockferry) die met zang/piano en gitaar de toon zetten.

De single It Must Change is een mooie opener die exemplarisch is voor het album: fraaie soul met jazzy gitaar en strijkers. Niet opzienbarend, maar de stem van ANOHNI zorgt altijd weer voor een indringend effect. Zeker als je hoort waar de song op uitloopt: ‘This is our world / It’s just going to be a lonely place for us / This was the place’. Hierna laat het cynische, defaitistische Go Ahead lekkere ruwe, atmosferische gitaarklanken horen, alsof ANOHNI een obscure Britse indietrack uit de jaren tachtig heeft gebruikt voor de backing. De tweede single, het dromerige Sliver of Ice, straalt vervolgens veel meer rust uit.

Als je de teksten ANOHNI leest en tot je laat doordringen kun je stellen dat de band hier relatief ingetogen muziek bij maakt. Op Can’t horen we in een kalme setting ‘You are dead and oh, so far away / While I am here, stranded among the living / Like so many rotten teeth’. Pas op het einde van de song slaat de vlam muzikaal in de pan, als de drums zich doen gelden en ANOHNI ook losbreekt: ‘I won’t have it … / I don’t want you to be dead’. Ook op de song Scapegoat, waarop ANOHNI zingt met nóg meer vibrato, zwelt de muziek pas op het einde aan, om zo een filmisch slotakkoord op te trekken.

Na het kleine It’s My Fault, slechts zang en gitaar, is het slepende Rest van een andere orde: een wat melodramatische, stevige rockballad. Hierna heeft ANOHNI aan een akoestische gitaar genoeg om indruk te maken met There Wasn’t Enough. De stijgende lijn na het minder opvallende midden van de plaat zet ze door met Why Am I Alive Now?, een track met (wederom) mooie jazzy gitaarakkoorden, een even dartele als stemmige piano en strijkers. ‘Feel the trees begin to leave / Smoke swallow each mountain side / A rail of tears leads to the sea / No more footsteps in the sand / All our memories are sinking / Into un-living’. Het is bijzonder om te horen hoe hierna in een warme stroom de stem van ANOHNI wegsterft. De laatste song brengt ons terug naar de albumhoes en -titel: ‘Done my work / My back was broke / My back was a bridge for you to cross / … / You be free for me’.

ANOHNI heeft voorlopig geen tourplannen voor dit mooie, bij vlagen indrukwekkende album. Wel is er deze zomer in Amsterdam, waar ze ooit woonde, een expositie van haar schilderijen, foto’s en collages te zien in Huis Willet-Holthuysen. ANOHNI was recentelijk overigens al actief in de hoofdstad, in het kader van Future Feminism, een serie die op het Holland Festival draaide.