Zachtjes hoor je een doorgewinterde, maar iets te kieskeurig geworden fan soms roepen, “Animal Collective, zijn die niet een beetje over hun hoogtepunt heen?”. Maar daar verrijst dan gelijk de vraag, waar lag hun piek?: Ga je voor de psychotische psychedelica van Here Comes the Indian of Sung Tongs, de door trampoline-acrobatiek gedreven electropop van Strawberry Jam of ben je het eens met elke mediapublicatie wie bij hoog en laag beweerde dat Merriweather Post Pavillion de perfecte middenweg is van hun gekte en de pop?

Hoewel de echte ‘hype’ daarna verslapte, gaan we dan plots voorbij aan genoeg interessant materiaal wat nog volgen zou? Waaronder zelfs zeer bijzondere audiovisuele uitstapjes? Het feit is dat – zelfs wanneer het collectief op hun sloffen en met 2 vingers in hun neus staat te musiceren – de nu zo herkenbare formule van zomerse pop, verdraaide psychedelica, herhalende grooves en harmonieus vocale lagen op zijn minst ‘gewoon’ een aardig liedje oplevert.

Maar in 2019 hadden ze allemaal inspiratie en kwamen bij elkaar om te schrijven. Zelfs derde vocalist Deakin wie op ongeveer de helft van hun output niet meespeelt. Helaas gooide COVID de plannen door de war, waardoor moest worden gekeken welke tracks geschikt waarom om op te nemen afzonderlijk van elkaar, in plaats van samen in 1 studio. Het knip-en-plak werk hoor je wel een beetje af aan het wonderlijk fragmentarische karakter op Time Skiffs. Dat het alsnog zo’n aanstekelijk album vol lekkere grooves en bevreemdende elektronica is geworden zegt al genoeg over de vruchtbaarheid van deze sessie.

Voor Isn’t It Now?  kon lekker samen met elkaar worden opgenomen en dat hoor je. Het is al bijna sinds Feels geleden dat het kwartet meer een rockband opstelling had. Veel focus op organische instrumenten als basgitaar, drums en gitaar. Waar de rol van Deakin als muzikant ook zeer opvallend is, die ontpopt zich tot toetsenist, wiens melodielijntjes veel tracks ene stuk vrolijker maakt. Een folky warm bad vol waterige effecten en kosmische drones doen op andere momenten juist terugdenken aan de echte begindagen.

In het midden horen we twee grote jams, vol kosmische drones, bevreemdend psychedelische folk (met verstopte blazers en strijkinstrumenten) en bezwerend vocale harmonieën. Geen makkelijke kost, maar het is lang geleden dat we zo lekker loom konden wegdromen. Maak geen vergissing tussen al die wazigheid zitten wel de meest serieuze thema’s verstopt. Zo navigeert Magicians from Baltimore je naar het mistige Avalon (niet de eerste keer dat mythologie wordt aangehaald binnen dit album) als het ware een nostalgische roadtrip met een oude vriend, waar gepraat wordt over het leven en de dood. De titel Defeat zegt het al een beetje en gaat over het omgaan en verwerken van tegenslagen – niet bang zijn voor verandering: just grab something, take hold! Maar de zwaarste en mooiste track komt toch echt op naam van Deakin: een melancholische pianoballad over geliefden, ziekte en verlies (niet enkel de dood).

Door al die existentiële mijmeringen zou je bijna denken dat we hier te maken hebben met een loodzwaar album. Niets is minder waar. De absurdistische zomerpop van Soul Capturer handelt over de knotsgekke strijd tussen Willem Tell en de zogeheten ‘zielvanger’. Vervolgens verheerlijkt de kraut-folk van Genie’s Open een ondefinieerbare “sea of light’ waar voornamelijk Baudelaire en H.P. Lovecraft verstand van hadden. Ook elders is ruimte voor lichtpuntjes, waar funk en plotselinge wendingen van dubmuziek opeens de kop opsteken. En hadden we het al gehad over die speelse pianodeuntjes? Waar ligt de piek van Animal Collective? Nou, dit is er zonder twijfel weer één!