Waarom nu ook niet even tijd nemen voor ‘t onderbelichte Sarcoma, tweede van de deathmetallers van Alluvial, 4 jaar na hun uitstekende The Deep Longing for Annihilation? Verkasten ze inmiddels naar Nuclear Blast, blijkt op Sarcoma enkel gitarist Wes Hauch nog aan boord.

Hmm, horen we goed, ook ‘t Alluvial-geluid is drastisch aangepakt. In plaats van de gave, louter instrumentale technische metal van de voorganger komen ze hier – en waarom dan ook niet- met een behoorlijke brok vocals in ‘t veld en Wes, die neemt zelfs de cleane partijen voor z’n rekening. Maar doen ze ‘t ermee dan ook beter?

‘t Vat rauwe, agressiviteit gulpt met de gesofisticeerde, schitterende opener Ulysses alvast royaal over met, vol in de picture, een brute aanwinst als brulbeer Kevin Muller, ex-Suffocation. Samen met een rits verstoorde ritmes, lekkere blastbeats en verpletterend wilde thrashriffs, ‘n intense entrée die toch wel kan tellen! Volkomen beklijving die ze van dan af constant overeind houden.

Neem nu titelsong Sarcoma, kernbomminiatuur van behendigheid, die alles samenvat waarvoor deathmetal aan snelheid en heaviness voor staat. ‘t Slepende Sleepers Become Giants, traag, clean melodisch opbouwend akkoordenspel naar weer ‘t totale, strakke riff- en beukwerk. Het drieste The Purid Sunrise, dé ultieme sneltrein van de plaat. Samen genomen krijgen we dus 10 relatief korte songs met pakken nuance, in tal van stijlen, probate, moderne progressieve metal, atmosferische lagen, met her en der erin verwerkt ook de energieke (djent)feel die we van bij Meshuggah en Periphery kennen.

Nou, ‘t is globaal ook wel meer melodisch, zelfs catchy. Maar ‘n goed gevoel overheerst overal, ‘t is verfrissend, levendig, een enkele keer zelfs funky. Kortom, ondanks die onderlinge onmiskenbare verschillen vormen de Alluvialsongs toch één harmonieuze brok metal. De langste track op de plaat is dan toch voor de enige, meesterlijke proginstrumental Sugar Paper. Initieel wat sfeervol inkabbelend, muteert die allengs ondergronds groeiend dreigender en finaal is ‘t met ‘t hele muzikale arsenaal opdrijven maar naar de kolkend rode massa.

Alluvial is met z’n tweede zwaar andere horizonten gaan opzoeken, zoals al aangegeven binnen, maar zelfs duidelijk buiten de eigen comfortzone. De unieke vibe van 40 Stories bijvoorbeeld, ‘n partieel clean gezongen, zelfs rustige jazzy lap psychedelische progmetal, even avontuurlijk en wendbaar als een Gojira. Of wat dacht je van het hijgende panfluit(?)-capriooltje Zero… Zal met al dit ‘n deel van de fans van ‘t genre het niet behoorlijk op de heupen krijgen, we vrezen het.

De mannen van Alluvial blijven hier echter met hun techniciteit even impressionant en meedogenloos als voorheen. Echt een schare supercompetente, virtuoze vaklui, onmiskenbaar. De band lijkt nu dus wel degelijk z’n juiste draai te hebben gevonden. Hauch heeft Alluvial met z’n nieuwe zet bovendien nu ook de juiste stem gegeven. Dergelijke platen grijpen onmiddellijk vast en laten je alleen maar met aangenaam ongemakkelijke verbazing achter.

Alluvial anno 2021 is richtingevend geworden! En ja, die nieuwe vocals, waar hebben die ‘t dan over? Wes Hauch, als gewezen militair, veteraan van de ‘Iraqi Freedom Operation’, blikt terug op z’n wel erg bewogen leventje en de kanker (Sarcoma) die ontstaat door de hele ‘death and distruction’ die lui elkaar aandoen. De man weet dus écht waar ie het in z’n deathmetal over heeft…